Mijn moeder

Mijn moeder werd geboren in 1942. Het was het jaar waarin Vera Lynn de soldaten een hart onder de riem stak met haar liedjes en jonge moeders interviewde in ziekenhuizen om zo hun berichten aan de echtgenoten overzee door te zenden. 

Ik werd geboren in 1965. Na mijn geboorte werd duidelijk dat ik een enig kind bleef. Mijn ouders waren een geolied team tijdens mijn opvoeding. Wij waren hecht en hadden het goed. 

Nu ik zelf de middelbare leeftijd heb bereikt ziet het leven er ineens heel anders uit. Vijf jaar geleden kwam aan dit team abrupt een einde. Mijn moeder kon niet meer thuis kon blijven wonen en moest na een huwelijk van 52 jaar verhuizen naar het verpleeghuis. Mijn vader en  moeder moesten gescheiden van elkaar verder. Een bittere pil. Maar een mens is veerkrachtig en wij spanden dunne lijntjes tussen het verpleeghuis en onszelf. Wij weefden als het ware een nieuw web en wij deden het ermee. Al bleef het ‘roeien met de riemen die je hebt’.

Ik wist het toen nog niet, maar het kan altijd erger. Nu hebben we het VIRUS, de sloper, de onzichtbare vijand, de dodelijke luis in de pels. De rillingen liepen over mijn rug toen ik het Rutte hoorde zeggen: “Ze moeten dicht. Op slot nog wel. Vanaf nu geen bezoek meer en geen vrijwilligers meer”, zei hij streng. Mooi ingepakt in woorden als social distancing of intelligente lock down, maar de woorden snijden door mijn ziel. En onvermijdelijk, dat ook. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat die mensen daar met een reden wonen en dat het zo beter is.

Maar mijn hart schreeuwt iets anders. Ik wil haar ophalen. Ik kan een slaapplaats maken van ons thuiskantoor. Of een soort mobiele bezoekruimte buiten bij haar op de stoep. Dan kunnen we toch nog even knuffelen…Maar nee dat kan ook niet want ik kan het virus al hebben of krijgen.

Er zijn inmiddels 6 huisgenoten van mijn moeder besmet. Ik wil haar beschermen, wég van het beest dat rondsluipt in haar huis. Maar wat Mark verder zei raakte mij nog dieper. Bezoek is alleen mogelijk in de terminale fase….BENG, die komt aan!

Mijn moeder is longpatiënt en op leeftijd, haar gezondheid is broos, ze loopt een enorm risico! De kans is dus groot dat ons laatste contact vorige week ook écht ons laatste was. Waarom wuifde ik haar toen zo luchtig en onwetend gedag? Heb ik haar toen een zoen gegeven? Paniek maakt zich meester.

Velen kunnen met elkaar face timen, videobellen en whatsappen. Maar wij niet met mijn moeder. Zij kan niet meer praten. Mijn vader en ik moeten het doen met de spaarzame berichtjes van het verplegend personeel: “Ze eet en drinkt goed”.

Mijn gedachten dwalen af naar de zingende stewardess die ik zag op het journaal van vorige week: Zij zong aan boord door de microfoon het bekende nummer van Vera Lynn:  We’ll meet again, don’t know were, dont know when……

Rina Knopper uit Houten