Het is liefde dat telt in het huwelijk van echtpaar Wesselo-Albertema

HOUTEN Na het openen van de deur en de felicitatie in ontvangst genomen, zei Kees: ,,De jaren vlogen voorbij.” Gusta beaamde dit. Een open en eerlijk gesprek, waarin Kees en Gusta Wesselo-Albertema terugkeken op zestig jaar huwelijk, volgde. Zij noemden geven en nemen hun geheim voor een lang huwelijk, maar was die verdeling gelijk?

Irene van Valen

Gusta is geboren op 7 december 1936 in Indonesië. Haar vader was uitgezonden om te dienen bij het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL). ,,Het was oorlog, maar ik speelde zorgeloos buiten. Ik kende de zorgen van mijn moeder niet”, vertelde Gusta. In 1944 keerde het gezin terug naar Nederland waar zij vijf jaar in de provincie Groningen woonden tot haar vader werk kreeg in Utrecht. Kees is geboren op 19 januari 1939 in Utrecht, waar jaren later hun wegen kruisten in dansschool de Rijk. Bij vertrek liep zij een keer achter hem, waarna hij haar opdroeg om achterop de fiets te springen. Hij bracht haar thuis op haar eigen fietst en reed vervolgens door naar huis. ,,De fiets bracht ik een dag later terug, dan kon ik haar weer zien.” Daarmee startte hun verkeringstijd tot ze trouwden op 18 mei 1961.

GEZINSLEVEN Ze trokken in bij haar ouders tot Kees werk kreeg als installatietechnicus in Gorinchem. Zij verlieten Utrecht met pijn in het hart. Ze hielden van de stad en de Dom. ,,Daarbij mistte ik mijn familie, want zonder auto waren we niet zomaar in Utrecht”, legde Gusta uit. Het echtpaar kreeg twee zoons, Erik in 1962 en Ron in 1964 en verhuisde na vier jaar voor korte tijd naar Zeist en vervolgens in 1967 naar Utrecht, waar Kees werk vond in het kinderziekenhuis. ,,We waren weer thuis”, zei hij. Gusta besloot te gaan werken toen haar jongste in basisschoolklas zes zat. Eerst werkte zin de huishouding bij ouderen en later bij Lamerus, een groothandel van medische instrumenten. Ze werkte halve dagen in de postkamer en later in het archief. Na zestien jaar werd ze bij een reorganisatie ontslagen.

WERK Kees werkte 35 jaar met veel plezier in het kinderziekenhuis bij de technische dienst. ,,Ik had leuke collega’s en kwam op alle afdelingen. Ik ging met vervroegd pensioen toen het ziekenhuis verhuisde naar de Uithof. Het werd me te groot en er golden veel meer regels. Dat is nu 21 jaar geleden. Daarna werkte ik drie jaar en vooral ‘s avonds als huismeester in het Aluminium Centrum aan de Voorveste. Ik vond het fijn werk.” Gusta mistte hem echter bij het avondeten. ,,Eerste werkte hij jarenlang overdag en was druk in het weekend, nu was hij de avonden weg.”

VERHUIZEN Tot 1983 woonde het gezin in de Magnoliastraat in Utrecht. Omdat de wijk rommeliger en onrustiger werd, schreef het echtpaar zich in voor een huis in de omgeving. ,,Zij sloegen een woning in Nieuwegein af, waarna zij een huis vonden in de Weides, toen een nieuwbouwwijk.” Gusta erkent dat ze het opnieuw heel erg vond om te verhuizen: ,,Kees had zoveel gedaan aan ons huis in Utrecht en hier misten we winkels en voorzieningen dichtbij huis. Toch wende Houten snel, vooral toen Gusta ontdekte dat ze na een bezoek aan Utrecht de rust in Houten waardeerde.”

VRIJE TIJD Tuinieren is Gusta’s favoriete bezigheid. ,,Toen de burgemeester ons bezocht nam hij een kijkje in onze tuin. Stekjes zijn aan hem goed besteed.” Daarnaast handwerkte Gusta graag, maar stopte ermee omdat het huis er vol mee staat en de ogen laten het priegelwerk niet langer toe. Ze kook graag en volgde vroeger kookcursussen in de Grund. ,,Ik ben alleen maar blij met zo’n goede kok”, zei Kees. Tenslotte puzzelt ze graag en doet aan yoga. Kees deed aan judo tot aan de zwarte band. Hij liep hard met zijn zoon Erik tot het niet meer ging en volgde vroeger een cursus sportmassage: ,,Als vrijwilliger bij de voetbalclub behandelde ik veel mensen. Ik was daar graag en bleef er soms wat te lang wat Gusta niet altijd waardeerde.” Het paar vond elkaar in samen fietsen van tochten tot maximaal 50 kilometer. Soms namen ze de fietsen mee op de auto en verkenden verder weg nieuw gebied. In de vakanties kampeerde het gezin vaak in Frankrijk en een keer vlogen zij naar Gusta’s geboorteland. ,,Ik wilde er graag heen, maar daar bleef het bij. De armoede raakte me, vooral tegenover mijn rijkdom. Daarbij was het een dure en lange reis.” Gusta’s broer gaat regelmatig naar Indonesië en neemt dan afgedankt speelgoed mee voor kinderen die het daar ontvangen het als de waardevolste cadeaus.”

ZORGEN Wat betreft de kinderen spreekt Kees grote waardering uit voor Gusta die als moeder de zorg voor hen droeg. Ze vertelde trots: ,,We hebben fijne zoons. We hadden nooit grote problemen behalve toen Erik vervuild water binnenkreeg. Hij hield niets binnen en werd opgenomen omdat hij uitgedroogd was. Achteraf wenste ik dat ik mondiger had durven zijn naar de verpleging toe. Dat ik niet naar mijn zoon mocht wanneer ik wilde was verschrikkelijk.” Naast twee zoons, telt het echtpaar vijf kleinkinderen. ,,Eerst drie kleinzoons”, zei Gusta. ,,Ik hoopte daarna op een kleindochter. Het werden er twee en nu zelfs een achterkleindochter.”

GEHEIM Wat betreft het geven en nemen, geeft Kees toe dat hij meer nam. Hij was veel van huis en liet daarbij zijn vrouw achter met hun zoons. ,,Zij gaf meer aan mij dan ik aan haar.” Hij valt even stil en zegt: ,,Ze is de perfecte vrouw.” Gusta reageerde met: ,,Soms ging ik meer naar de voetbalclub, om bij hem te zijn en ook wat mee te maken. Ik gaf verder niets om voetbal. Maar als ik thuis iets vroeg, regelde of maakte Kees het direct.” Uiteindelijk zeggen beide dat hun liefde voor elkaar maakte dat ze samen bleven. Wat zoon Erik betreft mag het paar meer leunen op zijn broer en hem. ,,Wij wonen dichtbij, maar mijn ouders vragen moeilijk hulp. Zij zullen eerder nog wat meer tijd en moeite doen om het zelf te redden, terwijl wij er voor ze zijn. Ze verdienen die rust.” Of ze nu gemakkelijker hulp vragen betwijfelt Erik. Zeker is dat zijn ouders blij zijn met elkaar, misschien wel meer dan ooit, want hij is meer thuis, zij minder alleen.