Een uitgestoken hand

In oktober 2015 fietste ik op onze bakfiets met een matrasje, dekens en wat speelgoed naar sporthal de Wetering om de daar opgevangen Syriërs wat op weg te helpen. Ik was niet de enige. Overal zag ik mensen door Houten met matrasjes en andere spullen rijden. Ik ging nog meer van Houten houden.

Hier moest aan denken toen ik twee weken terug het oude peuterbed van onze jongste naar vrienden bracht. Daar werden vluchtelingen opgevangen, ditmaal uit Oekraïne. In het rijtjeshuis stonden tassen en andere spullen in de woonkamer en mensen liepen heen en weer om het huis logee-vriendelijk in te richten. De Oekraïense Maria van 4 liep er tussen en leek zich goed te vermaken.

Je merkt in zo’n situatie al snel wat echt belangrijk is; eerst veiligheid, daarna een dak boven je hoofd, eten en lieve mensen. En toen dat op orde was dachten we al snel aan onderwijs. De taal leren, andere kinderen ontmoeten, structuur: het zou Maria goed doen. Het werd de school waar mijn jongste dochter op zit. De kleine meid kon gelukkig al snel beginnen.

Op school kon Maria onze taal niet spreken, maar iedereen weet: dat is niet nodig om vriendschap te sluiten. En zeker niet voor kinderen. Mijn vijfjarige kwam die dag enthousiast uit school en vertelde over haar ontmoeting met Maria. Ze had haar gevraagd of ze haar vriendin wilde worden, in de woorden: “I friend?” en Maria had geantwoord met “Yes”!”, zei ze helemaal gelukkig. En daarna hadden ze leuk samen gespeeld.

D66 vindt het belangrijk dat mensen zichzelf kunnen zijn en zoveel mogelijk hun leven zelf kunnen vormgeven. Maar als mensen het nodig hebben zullen we er zijn. Zoals wij die uitgestoken hand op sommige momenten in ons leven zelf ook van een ander nodig hebben.

Marije Werelds, raadslid D66 Houten