Raadspraat: Van egocentrisch naar een bloeiende buurt

In Europa lopen we momenteel van crisis naar crisis. Helaas zijn vrijwel al deze crisissen het gevolg van politieke nalatigheid als gevolg van het korte-termijn economisch denken. Zo is er in goede tijden geen reden om te innoveren, en is er in slechte tijden geen geld of tijd.

In de tussentijd wordt de politieke onrust groter. De rug werd eerder al toegekeerd aan de confessionelen omdat ze te veel met het vingertje wezen. Het liberalisme ligt op het kerkhof omdat haar vrijheid het niet overleefde door het misbruik van andermans’ vrijheid en de vrije markt niet ingreep. Het socialisme is failliet omdat het zekerheidsconsumentisme als een ‘rupsje-nooitgenoeg’ onverzadigbaar bleek en dit resulteerde in een explosieve stijging van de collectieve kosten.

Maar hoe moet de politiek dan verder? Wouter Beekers doet een poging in het door hem geschreven boek ‘Christelijk sociale Canon’: ,,Christelijk sociale politiek zet in op een overheid die ruimte geeft aan mensen om in hun gemeenschappen verantwoordelijkheid te nemen. Het zoekt gerechtigheid in gemeenschappen.” Het accent ligt dus niet op liberté, niet op égalité, maar op fraternité. Als het principe ‘do ut des’ (ik geef opdat u geeft) verder vervangen wordt door het principe ‘do quia mihi datum est’ (ik geef omdat aan mij gegeven is), dan ontstaat er ruimte voor een bloeiende gemeenschap. In het kort, als je in een gemeenschap warm wordt opgenomen, dan maakt dat dat je er iets voor terug wilt doen. Wederkerigheid maakt je bereid te luisteren en te verplaatsen in je medebewoner en breekt de muurtjes van vooroordelen af. Zo kom je samen verder.

Zelf ervaar ik dat in het buurtinitiatief ‘de Tuin der Tuinen’ waar ik graag mijn steentje aan bij draag. Door in een open gesprek te blijven met buurtbewoners, de ontwikkelaar en de gemeente, lukte het om te werken aan sociale woningbouw, duurzaamheid, biodiversiteit en sociale cohesie. En ja, in die gesprekken moesten er ook harde noten gekraakt worden. Het was, zeg maar, ‘landspolitiek in de volkstuin’ waar de gemeenschap verantwoordelijkheid neemt met elkaar. Juist daar ontstaat verbinding en bereidwilligheid. Straks genieten de omwonenden samen van een grote tuin in plaats van dat ieder zich om zijn mini-achtertuin-Houten-Zuid stijl bekommert.

Ok, leuk, maar wat betekent dit voor de Houtense politiek? Allereerst lijkt het me overduidelijk dat landelijke politieke thema’s ook hier actueel zijn: Voor onze jongeren en starters is er geen plaats in Houten. Onze ouderen verdienen het dat er naar ze omgekeken blijft worden. Redelijk wat inwoners lijken in armoede te vervallen als gevolg van de hoge energierekening. De discussies over de ruimtelijke koers en het windpark Goyerbrug worden op de spits gedreven met de nodige polarisatie als gevolg. En sommige partijen zien vluchtelingen liever elders buiten in de kou slapen terwijl er in het van der Valk hotel ruimte voor noodopvang is. De focus van de politieke partijen lijkt zo op de inhoud te liggen, dat we de gezichten van onze jongeren, ouderen, minima en vluchtelingen niet meer zien. Dat zie ik graag anders. Als de inhoud stokt, dan moet je terugschakelen naar het proces, en anders naar de relatie. In Houten kunnen we juist nu een proactieve en daadkrachtige overheid gebruiken, dienstbaar aan de inwoners en de leefomgeving. Politiek bedrijven met een open houding en op basis van vertrouwen is hier een randvoorwaarde voor. Hier hoop ik als nieuweling een bijdrage aan te leveren door met een frisse blik en open houding de gesprekken in te gaan tijdens de RondeTafelGesprekken. Onafhankelijk blijven denken voor alle Houtenaren in plaats van terug te vallen in de hokjes van links-rechts of progressief-conservatief. Houd het belang van de ander altijd voor ogen en acht de ander hoger dan jezelf. Het kind met het badwater weggooien was allicht toch niet zo verstandig als het om de Bijbelse principes van naastenliefde, medemenselijkheid en solidariteit gaat.

Oeps, nu wijs ik als confessionele toch nog met het vingertje… Maar hopelijk is er ruimte ontstaan voor elkaar om de politieke crisissen in Houten te lijf te gaan!

Pieter Stam,

commissielid CU

Over de auteur: Pieter Stam woont sinds 2015 in Houten. Hij is getrouwd en heeft 2 jonge kinderen. Hij studeerde econometrie en is daarnaast macro-econoom. Hij is werkzaam als centrale kredietbeoordelaar bij Triodos Bank met als aandachtsgebieden het MKB en klanten met betalingsproblemen (Bijzonder Beheer). Hij is commissielid namens de ChristenUnie in Houten en voorzitter van het landelijk themanetwerk Financiën en Economie van de CU.