Draaiorgel in de straat

HOUTEN Het was geluk, heel veel geluk dat Janneke Beemster zich nooit had uitgeschreven bij een woningcorporatie voor de regio Utrecht. Nadat ze twaalf jaar in Tanzania had gewoond en samen met haar man Adam Omari en hun twee kinderen terug wilden naar Nederland, stonden zij na drie maanden op de eerste plaats voor een woning in de Hoven in Houten. 

SQUASHTRAINER Janneke had al twee jaar in Kenia gewerkt voor een ontwikkelingsorganisatie voordat ze in Tanzania kwam. Het was niet het land dat haar hart stal, maar Adam. Adam: ,,Ik was squashtrainer en kampte al een tijdje met rugklachten. Ik had al bedacht dat het beter was om alleen nog recreatief te squashen, maar toen kwam Janneke en zo’n mooi meisje wilde ik nog wel lesgeven”, lacht hij.

Ze kregen twee kinderen en bouwden een leven op in Tanzania. Maar na verloop van jaren begon Janneke haar familie en vrienden meer en meer te missen. Ook het werk zat niet mee, omdat de regering steeds terughoudender werd in het verstrekken van een werkvergunning voor buitenlandse werknemers. Haar werkgever stuurde Janneke naar West-Afrika. Het plan was om na vijf maanden weer aan de slag te gaan in Tanzania. Maar corona veranderde alles. 

,,Ik was net in West-Afrika aangekomen toen corona uitbrak. Uiteindelijk wist ik een vlucht te bemachtigen naar België en bereikte ik met de trein Nederland. Drie maanden zag ik mijn gezin niet. Nassim, de jongste, wilde aan het einde niet eens meer met mij beeldbellen.” Gelukkig versoepelden de regels en Janneke kon terug naar Tanzania. Uiteindelijk besloten ze om terug te gaan naar Nederland.

45 VIERKANTE METER Ze kwamen terecht in een vakantiewoning in Bilthoven. ,,45 vierkante meter met twee jonge kinderen is niet goed voor je mentale gezondheid”, verzucht Janneke. ,,Het was echt niet leuk, maar Bilthoven zelf beviel ons wel en we wilden daar graag blijven.” Omdat Janneke al achttien jaar op de wachtlijst stond, was de situatie wel gunstig, maar huurwoningen in Bilthoven komen maar mondjesmaat vrij. ,,Toen we deze woning in Houten zagen, hebben we getwijfeld of we moesten wachten op een woning in Bilthoven of dat we toch hiervoor moesten gaan. Maar het idee dat we nog langer in zo’n kleine ruimte moesten wonen, zagen we echt niet zitten en dus werd het Houten.”

VERTROUWEN ,,Toen ik hier afgelopen oktober liep en de woning zag, dacht ik meteen ja”, vertelt Adam. ,,Tot we in het Oude Dorp rondwandelden en ik nergens mensen zag met een donkere huidskleur. Ik was bang dat mensen naar me zouden gaan kijken.” Zijn schoonvader zei hem er vertrouwen in te hebben dat het goed zou komen. ,,En hij was nog niet uitgesproken of ik zag iemand met ook een donkere huidskleur”, lacht Adam. 

,,In Tanzania was ik de mzungu, de witte”, zegt Janneke. ,,Ik had altijd gedacht dat ik één met de bevolking zou worden, maar hoelang ik ook in Tanzania zou wonen, ik zou vanwege mijn huidskleur nooit volledig kunnen integreren.” Voor Adam voelt Houten heel relaxed: ,,Mensen zijn heel vriendelijk en de sfeer is prettig. Wel verwachten veel mensen dat ik Nederlands spreek. Dat mensen dat denken voelt wel goed, maar ik ben de taal nog aan het leren. Gesprekken aangaan is daardoor lastiger en dat vind ik wel jammer. Ik heb het idee dat ik daardoor leuke contacten mis.” 

INCLUSIEF ,,Wat ik fijn vind aan Houten”, begint Janneke, ,,is dat hier veel import is. Veel mensen die in Houten wonen komen van buiten en ik denk dat het hier daardoor zo welkom voelt.” Dat Houten een fietsstad is waardoor je er veilig kunt fietsen, is ook een dikke plus en er is nog iets dat Janneke opvalt. ,,Ik werk voor VSO, een organisatie waar we minderheden in het buitenland proberen te helpen. Bijvoorbeeld jongeren die moeilijk werk vinden, maar zeker ook mensen met een lichamelijke beperking. In onze straat zijn veel aangepaste huizen, maar ook op andere plekken zie ik dat er rekening wordt gehouden met gehandicapte mensen. Zoals ik het kan zien lijkt Houten echt z’n best te doen voor een inclusieve gemeenschap. Dat vind ik fijn.”

Adam was wel eens eerder in Nederland geweest, maar kan niet zeggen of er iets is wat hem opvalt. ,,Ik weet niet of het Nederlands of Houtens is”, lacht hij. Maar hij woont hier graag: ,,Het was vooral Janneke die hier naartoe wilde, maar voor mij is het ook fijner. Ik ben hier vrijer om te zeggen wat ik vind terwijl dat in Tanzania niet altijd het geval is.”

DRAAIORGEL Een van de leukste ervaringen in Houten was toen ze er net woonden. ,,Had ik net een tijdje vrij, startte de lockdown”, vertelt Janneke. ,,We konden dus helemaal niets. Maar op een dag kwam er een draaiorgel de straat in rijden. Overal gingen deuren open en kwamen mensen naar buiten. De kinderen hadden nog nooit zoiets gezien en ze dansten uitgelaten achter het draaiorgel aan. Het is heel leuk om die stukjes Nederlandse cultuur nu met mijn kinderen en Adam te kunnen delen.”

door Queenie Scholtes