Raadspraat - Het komen en gaan van zorg

Van die fijne momentjes: nog even een koffietje drinken bij m’n schoonouders voor de werkdag begint. Even inchecken, praatje maken en altijd wat klusjes ;)

Fijn dat ze zo dichtbij wonen, dat we kunnen helpen met de kleine dingen en dat ze dichtbij zijn als opa en oma. Toch zie je met de jaren ook dat de zorgvraag toeneemt en het niet meer alleen met familie te doen is. Wat ben ik dan blij met vrienden, buren en thuiszorg.

Terwijl ik naar m’n fiets loop begroet ik een van de thuiszorgdames, ze arriveert in het seniorencomplex terwijl een andere hulp vertrekt. ’s Morgens zie je deze hardwerkende helden af en aan rijden door Houten en dan verbaas ik me: hoezo verschillende zorgaanbieders in één complex? Allemaal met hun eigen routes, reistijden, waarom niet één aanbieder, één persoon per locatie? Waarom de zorg niet meer op wijkniveau?

Dat was ook een van de inzichten van de gespreksavond die NatúúrlijkHouten onlangs, samen met andere partijen organiseerden. Een gespreksavond voor lokale (in)formele zorgpartners. Je ziet dan hoe iedereen zorgt, hoe dat verbindt maar met de vergijzing wordt de zorg een steeds grotere uitdaging. Tijdens de avond werd duidelijk hoe er behoefte is aan ruimte om (informele) zorg te kunnen bieden: zowel fysiek (wijkcentra, ontmoetingsruimten) als speelruimte in regels en richtlijnen. Ik zie het dan ook als een van onze taken in de Raad om te kijken waar we die ruimte kunnen creëren. NatúúrlijkHouten heeft een uitgesproken visie op bouwen, wonen en samenleven. We geloven in een wijkgerichte aanpak van de zorg, in gemixte woonvormen en seniorenhofjes die bijdragen aan nabuurschap. Hopelijk houden we zo de zorg zo haalbaar mogelijk. Wat heeft u daarvoor nodig?

renate.lambermont
@natuurlijkhouten.nl