Mijn Dochter

,,Schooltas halfom, gaat ze weg in de vroege morgen. Wuift achterom met een nonchalant gebaar” zingt Simone Kleinsma zo treffend in het mierzoete liedje over het uit huis gaan van een dochter. Het glipt haar door haar vingers en zij wil verloren tijd herwinnen. 

Dit liedje spookt al sinds januari door mijn hoofd, toen mijn Dochter het bericht kreeg dat er een woning voor haar beschikbaar kwam. Blijdschap en weemoed vechten sinds die tijd om voorrang. Wij zijn immers 24 jaar samen geweest? 

MOEILIJKE START Vierentwintig jaar geleden was het zuurstofgebrek tijdens haar geboorte miniem, maar nét genoeg om een hobbelig (levens)-pad voor haar neer te leggen. Maar die kleine was taai en hand in hand hebben wij dit pad tot nu toe bewandeld. Twee handen op een buik. Zij die altijd een stapje extra moest zetten en ik die haar vaak even een duwtje in de goede richting gaf.  

Een vrolijk, lief kind die op haar manier haar best doet. In groep 4 van de basisschool stapt zij met veel verdriet over naar Speciaal Onderwijs. Maar tot haar verrassing geeft het haar haar wat lucht, het geeft haar wortels om te groeien. Het is goed. Wel loopt haar vertrouwen een deuk(je) op. En ze begint aan een onzichtbaar muurtje om zich heen.

DE VLUCHT Op de middelbare school neemt ze een vlucht, mbo2, mbo3….Ze wil graag pedagogisch medewerker worden, ze houdt nu eenmaal van kinderen. Maar de opleiding is te zwaar en ze stopt. Weer stelt ze haar plannen bij en past zij zich aan, het is niet anders is haar motto. Ze slikt het onvermogen weg en het muurtje van onzekerheid wordt hoger. We kijken samen naar vacatures en schrijven samen sollicitatiebrieven. En uiteindelijk is het voor haar geen probleem om een leuke baan te vinden. Haar doorzettingsvermogen en natuurlijk enthousiasme is haar visitekaartje. Ze houdt zich kranig deze sterke vrouw.

LOSLATEN Gelukkig kan zij haar ei kwijt bij de kinderen in de buurt. Zij past vaak op de buurmeisjes. Een fijne bijkomstigheid is de band die ontstaat met het oppas-gezin. Het voelt voor haar als een 2e huis, een veilige haven. Zij voelt zich daar op haar gemak. Als het idee geopperd wordt om gezamenlijk een buurt-evenement te organiseren storten zij, de buurman en Dochter, zich volop de organisatie. Maar waar het zo vrolijk begon merk ik in aanloop naar het feest schichtigheid, terughoudendheid, somberheid bij haar. ‘Kom op, ze is al 22’, denk ik bij mezelf. Ze kan het nu toch ook wel een beetje alleen? En ik laat het los…zoals ik ook al geadviseerd werd door de moeder van de het oppasgezin.

MISBRUIK Niet dus! Ze kan het niet alleen als de buurman zijn kans schoon ziet en zijn handen niet thuishoudt. Hij valt haar in de aanlooptijd naar het feest seksueel lastig. Drie keer in totaal. Onder zijn eigen dak, in de buurt van eigen vrouw en kinderen. Ook vraagt hij  haar hier niet meer over te spreken. BAM, dit was de druppel, het muurtje van Dochter is een MUUR geworden. Niemand krijgt meer écht toegang tot haar.

Natuurlijk doen wij aangifte bij de politie, dat is de juiste weg. Maar buurman maakt gebruik van zijn zwijgrecht en dan ben je in het Nederlandse rechtstelsel de Sjaak, of een geluksvogel, dit is natuurlijk maar net van welke kant je het bekijkt. Deze dwaling in het recht en de regelmatige confrontatie met de buurman maken het alleen maar erger.

Er is hulp nodig voor Dochter. Hulp om de muur af te breken, om te verwerken dat haar vertrouwen is beschaamd en het verlies van het gezin en de Buurkinderen. Hulp om deze onrechtvaardigheid te verwerken.

En die hulp is er gelukkig. Een therapeute laat haar de muur steen voor steen afbreken, zij geeft haar het zelfvertrouwen en de strijdlust terug. De therapeute laat zien dat zelfstandig wonen de beste manier is om verder te groeien. Om weerstand op te bouwen tegen andere ‘buurmannen’.

NIEUWE TOEKOMST En nu is er een woning voor haar! Met nieuwe muren…zonnige muren. Wij hebben de mooiste kleuren uitgezocht, de mooiste meubels uitgekozen en morgen wordt het  bezorgd en in elkaar gezet. Dan kan ze verder, die Dochter van mij. Verder op haar hobbelige pad en ik zal er zijn voor dat duwtje…

In stilte zing ik Simone na: 

Voor ik het weet
Is die mooie tijd voorbij
Later, alleen,
zakt de moed me weer in de schoenen
En m'n schuldgevoel kruipt dichterbij ...…

Moeder uit Houten

De volledige naam van de schrijfster is bekend bij de redactie.