Loes Schouten: ,,Mij krijg je er niet onder”
15 januari 2022 om 09:22 MensenSCHALKWIJK Geduld is haar slechtste eigenschap, toch leeft ze in het volste vertrouwen wat betreft Ons Dorpje Overeind. Van haar droom is nog niet veel zichtbaar en toch weet ze: ,,Het gaat lukken, al duurt het nog lang.” Haar optimisme en tomeloze energie zijn haar kracht. Loes Schouten, initiatiefnemer van Ons Dorpje Overeind, deelt in dit Zaterdagportret meer over zichzelf en haar levenslessen.
Door een Human Design System training, waarin Loes leerde hoe ze als mens ontworpen is, vond ze de bevestiging dat zij uitzonderlijk energiek is. ,, Dit ben ik. Waar ik vroeger hoorde rustig aan te moeten doen, weet ik nu dat ik iedere dag keihard mag werken. Ik mag slapen als ik moe ben, al is dat midden op de dag en ik mag naar bed wanneer ik wil, al is dat midden in de nacht. Daaromheen gebruik ik mijn tomeloze energie om anderen te inspireren.” Terugkijkend ziet ze een vijfjarig meisje met vlechtjes in het haar dansend in de zon. ,,Ik was altijd blij. Deze energie ontving ik en heb ik nooit in kunnen houden.” Naast energiek noemt Loes zichzelf een optimist. Hoe slecht het gaat of hoe moeilijk iets is, ze kiest uiteindelijk altijd weer voor een positieve houding. ,,Mij krijg je er niet onder.”
Ik ben een verbinder en breng mensen graag samen. Ik zorg voor iedereen en draag graag uit dat zij goed bezig zijn
ZELFVERZEKERD Al van jongs af maakt Loes zich niet druk om wat anderen van haar vinden. ,,Ik heb nooit gevoeld dat ik niet goed genoeg ben. Dat is bevrijdend. Ik dacht niet na over wat ik later wilde worden. Wel maakte ik altijd mijn eigen kleding en droeg wat ik wilde. Mijn moeder riep me weleens na en zei dat ze zich voor me schaamde. Mezelf in de spiegel bekijkend vond ik goed wat ik zag.” Toch stond Loes nooit vooraan. ,,Ik ben een verbinder en breng mensen graag samen. Ik zorg voor iedereen en draag graag uit dat zij goed bezig zijn.”
VERLEDEN Loes is 58 en geboren in Paramaribo, Suriname, net als haar moeder die voor haar studie naar Nederland verhuisde. Daar ontmoette ze de vader van Loes. Hij studeerde aan de Wageningse Universiteit. Zij emigreerden naar Suriname, waar hij als directeur in de voedingsindustrie werkte. Het stel trouwde en kreeg twee kinderen in Suriname, Loes als tweede kind. Zes maanden na haar geboorte emigreerden haar ouders naar Nederland, vonden een huis in Malden bij Nijmegen en kregen een derde kind. Als negen jarige werd Loes van een christelijke basisschool gehaald om naar de Jenaplanschool te gaan. ,,Ik ben mijn moeder dankbaar voor die keus. Die hippieschool was een verademing. Ik leerde er niet rekenen, maar wel dat ik mocht zijn wie ik was. We volksdansten en leerden veel creatieve dingen. Ik hield van de juffen in fladderrokken en meesters met baarden. Het was veel beter dan de christelijke school waar de leerkracht een bordveger door de klas gooide als je in je broek had geplast.”
LOOPBAAN Na de basisschool ging Loes naar het HAVO in Nijmegen. ,,Ik werkte alleen hard voor leerkrachten die ik leuk vond, voor de rest deed ik weinig.” Loes was altijd bezig met make-up en haar en wilde grimeur worden. Ze moest daarvoor eerst een kappersopleiding doen en kreeg de kans om een dag met een grimeur bij een toneelgroep mee te lopen. ,,Grimeurs bleken gekke types, met een hoop drama en gedoe, dat wilde ik niet. Wel koos ik de kappersopleiding met het doel er als beste uit komen.” Na een half jaar kreeg Loes werk bij All-in Haarmode, nu Cosmo en Team kapsalons. Dat was in de jaren 80 de meest gewilde kappersorganisatie. ,,Mensen stonden buiten in de rij om geknipt te worden. Van kapster schopte ik het tot eindverantwoordelijke van 150 kapsalons met vanaf mijn 31ste een eigen kapsalon in Utrecht waar de omzet onder mijn leiding verdubbelde. Ik zie mijn kracht in het werken op gevoel, intuïtie en innerlijke overtuiging.”
ZAKENPARTNERS Benieuwd of ze in een HBO studie bedrijfskundig management zou leren dat werken vanuit intuïtie te verantwoorden is, besloot Loes op haar 36ste die studie te volgen. ,,Wat ik daar leerde, wist ik al vanuit het leven. Mijn manier van werken, leren van het leven, werd door deze studie onderbouwd en gaf me kracht om te staan voor mijn idee over werk. Het maakte me sterk tegenover mijn baas. Ik stopte op mijn 41ste bij Cosmo, want ik ontmoette Andy Uffels. Ik wist niet dat hij een beroemdheid was in de kapperswereld, maar wel dat wij een goede match waren. Ik stond bovenaan de grootste kappersketen en wist van wanten; hij startte een nieuw concept op en bood me een baan aan. Ik zei dat ik niet in loondienst wilde maar als gelijkwaardige partner wilde investeren in dit nieuwe bedrijf. Veel bedenktijd had hij niet nodig.” Loes en Andy werden zakenpartners van ‘Salon B’ en ‘B academy’. Zij zijn eigenaars van negen kapsalons en vijf opleidingsplekken.
TERUGBLIK Door de jaren heen werkte Loes op verschillende plekken in Nederland tot ze 29 jaar oud haar ex-man ontmoette en in Utrecht bleef wonen. Haar drie dochters Jisse, Foske en Mente werden geboren in De Meern. Met het verdwijnen van het dorpse karakter verhuisde het gezin naar Houten, waar zij een groot huis in de Kantmos vonden. ,,Mijn ex-man kon vanaf het dak de Dom zien. Dat was voor hem belangrijk. Hij had veel humor. Samen beleefden we twintig mooie jaren. Als de een meer uren werkte, werkte de ander minder uren. Dat wisselden we door de jaren heen af. We meanderden mee met het leven. Tot we elkaar los moesten laten en ieder een eigen weg ging. De scheiding voelde voor mij alsof ik met 200 kilometer per uur tegen de muur botste en als as op de grond viel.”
Ik bedacht een plan voor een woongemeenschap en vond deze boerderij in Schalkwijk.
HERNIEUWD Het idee dat ze door moest, deed Loes opstaan. Tot die tijd leefde ze veel in haar hoofd. ,,Ik kreeg alles al relativerend en analyserend voor elkaar. De scheiding veroorzaakte onrust, onzekerheid en boosheid. Niets was nog zeker. Ik leefde ineens alleen vanuit mijn gevoel. De scheiding maakte dat ik hernieuwd en opnieuw geboetseerd opstond. Ik ging door met drie pubers en een huis met een onderhoudsvrije tuin.” Vanuit haar overtuiging dat ze 100 wordt, stond Loes ineens stil bij de vraag: wat wil ik vanaf nu doen voor anderen? Het ging niet meer alleen om haar. Het idee van Ons Dorpje Overeind ontstond. Ze wilde af van de onderhoudsvrije tuin, design meubels en het perfect opgeruimde huis. Ze wilde een leven met anderen; een leven waarin omzien en zorgen voor elkaar telde en daarmee iets moois aan de wereld toevoegen. ,,Ik bedacht een plan voor een woongemeenschap en vond deze boerderij in Schalkwijk.”
LESSEN De lessen die Loes van het leven leerde, had ze nodig. Ze brachten haar tot hier. ,,Anderen krijgen die ook en moeten daar alert op zijn en ermee aan de gang gaan. Ik ben een zeer ongeduldig mens. We hebben rondom Ons Dorpje een principeakkoord, maar het bestemmingsplan ging pas deze week de deur uit. De bewonersgroep is compleet met twaalf volwassenen en vijf kinderen waarvan twee stellen al op het terrein wonen. We vergaderen tweewekelijks en werken samen op het terrein. Hoewel we ons allemaal afvragen waar we aan toe zijn, ben ik ineens degene die geduldig is. Dat leerde ik in de afgelopen vier jaar. Ik vraag de anderen erin te vertrouwen dat het goed komt. Dat is een keus. Het dorpje is er al, in ons hart. Ik zie de B&B, het voedselbos, de rondleidingen, de workshops. De vijf woningen zijn ons vergund, het gaat gebeuren, we moeten alleen geduld hebben. Waar ik in mijn leven alleen de mooie herinneringen onthield, weet ik nu: het wordt weer mooi.”
Door Irene van Valen