Middelbare scholen kijken terug: Online lessen volgen viel echt niet mee

HOUTEN Een van de getroffen groepen tijdens de coronapandemie zijn onze jongeren. Wij vragen ons af wat deze tijd met hen doet. In dit derde deel vertellen middelbaren scholieren over hun ervaringen van de afgelopen tijd en delen hun idee over en wens voor de toekomst.

Irene van Valen

Lamyae Daraz is 16 jaar oud en zit in het examenjaar op het Houtens. ,,In het begin van het schooljaar wisten we niet wat te verwachten. Dan weer waren er lockdowns, dan weer versoepelingen. Gelukkig hoorden we tijdens de mentorlessen dat we versoepelingen mochten verwachten rondom de examens, zoals de mogelijkheid om een vak te laten vallen. Dat was een opluchting.”

DONKER De online lessen maakten het Lamyae moeilijk. ,,De lesstof bleef niet goed hangen. Terugkijkend voelt het alsof ik gewoon niet naar school ben geweest. Ik vind school leuk en zie het als een belangrijke periode voor het leven. Het werd echter een donkere fase voor mij. Waar ik me normaal volledig inzet en al het mogelijke doe om te voldoen aan de verplichtingen, lukte het me bij de online lessen gewoonweg niet meer. Mijn vrienden leken er minder last van te hebben, waardoor ik mezelf een aansteller vond. Online lessen en de hele coronacrisis voelde als een grote grap.”

Online lessen en de hele coronacrisis voelde als een grote grap

LEVENSLES Al weet Lamyae zich gesteund door haar ouders, het schoolwerk moet ze toch echt zelf doen. ,,Het is mijn verantwoordelijkheid, maar het werd me te zwaar. Ik besefte dat ik niet uit eigen kracht uit die zwarte tijd kon komen en zocht hulp bij Wida van Doorn, pedagogisch medewerker op school.” Door haar leerde Lamyae zichzelf beter kennen. Ze werd sterker door te praten over haar gevoelens en angsten. ,,Dat ik de stap zette om hulp te vragen werd door Wida gezien als moedig en dapper. Ik hoefde me niet te schamen. Hulp vragen heeft me geholpen en geeft me vertrouwen voor mijn toekomst. Ik weet dat ik het wel red en zo niet, dan vraag ik hulp. Dat is mijn levensles. Ook anderen moeten beseffen dat je voor jezelf mag staan en dat hulp vragen geen schande is. Het is opkomen voor jezelf.”

HUMOR Lamyae kreeg de kans om online lessen op school te volgen. Dat ze met anderen in een lokaal zat en daardoor meer interactie had, motiveerde haar. Een grappige situatie was die waarin een klasgenoot een bepaald TikTok geluidje aanzette. Iedere jongere weet dat je computer dan afsluit. De klasgenoot zei dat hij problemen had met de computer en ging offline. De leerkracht dacht dat het echt was en bleef lesgeven, terwijl de hele klas wist dat het niet waar was. Noem het maar het moderne spijbelen. ,,Toen ik mijn moeder hierover vertelde waarschuwde ze me dat ik zoiets niet moest proberen.”

Het is tijd om verder te kijken en antwoord te vinden op de vraag: Wat nu?

TOEKOMST Lamyae hoopt dat we een crisis als deze nooit meer meemaken: ,,Hoe de toekomst eruit ziet weet ik niet, maar gelukkig merk ik dat de angst en zorgen rondom corona afnemen. Op een bepaalde manier raken we gewend aan corona als deel van ons leven. Van mij mag alles weer normaliseren. Het is tijd om verder te kijken en antwoord te vinden op de vraag: Wat nu?”

BETROKKENHEID Isa van Woudenberg is 16 jaar oud en vijfdejaars VWO+ leerling op de Heemlanden. ,,Ik was voor de coronacrisis meer betrokken bij de lessen dan tijdens de online lessen. Ongezien checkte ik vaker mijn telefoon, wat in de klas niet zou gebeuren. Het voelde niet alsof ik naar school ging en de stof die ik leerde bleef minder goed hangen.” Schriftelijke toetsen maakten plaats voor zelfstudie in de vorm van projecten en onderzoek. Zelfstudie past sowieso meer bij VWO+. ,,Ik hou van zelfstudie en projecten, want ik schrijf graag en het zijn vaak leuke onderwerpen. Door goede projecten in te leveren haalde ik de cijfers van vakken die ik minder leuk vind weer op. Dat wat ik online niet oppikte, is niet meer in te halen, daarvoor gaat de stof te snel door. Als ik dan toets vragen krijg die ik niet weet, haal ik het op met de rest van de toets.”

Ik ben niet van de grote groepen. De lockdowns waren daarom niet zo erg voor mij

GEZONDER Door meer thuis te zijn, at Isa gezonder. Normaal sloeg ze het ontbijt over en omdat ze geen zin had om voor haar lunch te zorgen, at ze vaak pas iets als ze thuis kwam van school. ,,Weet je dat je pas voelt dat je trek hebt op het moment dat je gaat eten?”, lachte Isa. Het was door de regelmaat die haar moeder bood, dat Isa drie keer per dag at. Ze zegt zich er wat beter bij te voelen. Wat betreft haar sociael leven, ziet Isa een verandering ten goede. Haar wereld werd kleiner, maar ze koos bewust voor een paar mensen die dichtbij bleven. ,,Hierdoor ontstond meer diepgang in de relatie met hen. Dat vind ik fijn, want ik weet bij wie ik echt mezelf mag zijn. Ik ben niet van de grote groepen. De lockdowns waren daarom niet zo erg voor mij.”

GEL Isa beleefde grappige momenten rondom de online lessen. Denk aan microfoons die niet uitgezet werden, waardoor leerlingen hoorden dat familieleden door de kamer riepen of jongere kinderen door het beeld zagen lopen. ,,Ik ben wel eens geschrokken van de slaapkoppen, vooral jongens, die hun haar niet hadden gedaan en dachten dat de camera uit stond. Bij sommigen stond het haar echt alle kanten op. Een beetje gel doet echt wat. En dan de leerlingen die vanuit een vreemde hoek met de selfiecamera de lessen volgden. Soms herkende ik klasgenoten gewoonweg niet meteen aan hun kin.”

UITBLUSSEN Wat betreft de toekomst houdt Isa vast aan wat haar biologiedocent vertelde: ,,Hij zegt dat virussen binnen twee jaar uitblussen. Dit coronavirus wordt een gewone virus dat minder problemen geeft. Maatregelen zullen definitief verdwijnen en mensen met een zwakkere gezondheid krijgen regelmatig een boosterprik. Alleen moet er geen nieuwe hevige variant opduiken. Dat hopen we dan maar niet hè? Wat ik hoop is dat mijn vriendschappen blijven zoals ze nu zijn. Ik blijf me op school inzetten en zoek hen daar op. Ik hoop op normale examens en wil mijn opleiding halen. Dat is waar ik nu voor ga.”

Achter de computer in mijn eentje werd wel heel saai

CONCENTRATIE Jill de Graaf is 16 jaar oud en zat in quarantaine tijdens het interview. Ze zit in de vijfde van het HAVO op de Heemlanden. Ze zat in de derde toen corona de oorzaak werd van online lessen: ,,In het begin vond ik het spannend om thuis op de computer te werken. Het was nieuw en niemand wist hoe lang het zou duren. Naarmate de tijd verstreek en het maar voortduurde, begon ik school en de klasgenoten te missen. Achter de computer in mijn eentje werd wel heel saai. Het schoolwerk lukte op zich wel, al was het in het begin lastig en wennen. Me concentreren werd steeds moeilijker. Thuis was ik sneller afgeleid en controleerde makkelijker mijn telefoon. De leerkracht zag het toch niet.” Jill heeft niet het idee dat ze daardoor een grote achterstand opliep al twijfelde ze soms of dingen die ze hoorde wel waren behandeld. ,,Blijkbaar kreeg ik toch niet alles mee. Daarom heb ik bijles voor twee vakken waar ik moeite mee heb.”

EENZAAM De gezelligheid van de klas verdween met het volgen van online lessen. Niemand kon ergens heen, want alles was dicht. Na school afspreken zat er niet in. ,,We zaten de hele dag thuis en binnen. Als afwisseling zocht ik vrienden buiten op, maar als het koud is ben je daar snel klaar mee en het werd saai. Gewoon ergens iets drinken was er niet bij. Ik voelde me na een tijdje best eenzaam en werd daar moe van. Ik wilde gewoon weg.” Toen ze op haar zestiende een scooter kreeg, bood dat wat afleiding. Jill reed daarmee met vrienden door de McDrive of gewoon rondjes in de omgeving. In de zomer konden zij en haar vriendinnen weer winkelen en restaurants bezoeken en lagen aan het water bij de Lek. Daarbij bezocht ze graag een disco in Utrecht. ,,Daar waar het kon, was ik weg van huis.”

RESPECT Wat betreft school klinkt Jill tevreden over het feit dat het team de online lessen en activiteiten toch zo leuk mogelijk te maken. Natuurlijk ging het af en toe mis. Sommige docenten vergaten ervoor te zorgen dat de leerlingen hen niet konden uitzetten. Wat leerlingen dan deden. De ene leerkracht kon er om lachen, anderen absoluut niet. Soms vergaten leerlingen zelf hun microfoon uit te zetten, waardoor zij getuige werden van een ruzie of gesprekken met de ouders volgden. We raakten daaraan gewend. Ik heb vooral heel veel respect voor het feit dat de school het online werken zo snel en goed voor elkaar had.”

ZORGELOOSHEID Wat betreft de toekomst denkt Jill dat we niet meer van corona afkomen en dat het een griepje wordt. Haar wens is dat alles weer normaal wordt en ze gewoon weer naar school kan om de lessen te volgen. ,,Dit geldt nog meer voor mijn vervolgstudie. Dan wil ik niets missen. Ik verheug me erop weer met vrienden op stap te kunnen, want ik heb het thuis wel gezien en ik hoop dat we op vakantie kunnen. Eigenlijk wil ik dat de zorgeloosheid weer terugkomt.”