Ria in haar tuin, met in haar hand een bak vol kleipijpen.
Ria in haar tuin, met in haar hand een bak vol kleipijpen. Irene van Valen

Kettinggesprek: ,,Ik ziek? Nee."

24 juli 2019 om 07:30 lokaal

TULL EN 'T WAAL ,,Ik wilde niet als uitgedijd oudje congressen bezoeken, maar jurken en hoge hakken blijven dragen. Toen na de overgang de kilo's op de verkeerde plekken bleven zitten, ben ik gaan sporten", zei Ria van Heerden (73) die door Joop gezien wordt als een actieve vrouw. ,,Ik ben verder een doorsneetuttel."

door Irene van Valen

Wat kenmerkt jou? Als kind zei ik nooit iets en verstopte me achter medestudenten. Met de komst van kinderen koos ik ervoor thuis te blijven. Dat maakte me mondiger. Op mijn veertigste herintrad ik als secretaresse en werd gewaardeerd om mijn kunnen. Dat was een eyeopener die me eigenwijzer maakte. Ik werkte voor verschillende oncologische organisaties en was een goede organisator. Hoewel ik ooit op de middelbare school mijn typediploma haalde typte ik mijn verslagen nu met twee vingers. Voor vergaderingen bakte ik altijd iets speciaals. Ooit belde een hoogleraar. Na een hele dag in de operatiekamer had hij geen zin in vergaderen en vroeg wat ik gebakken had. Dat was een hartige taart, vervolgens woonde hij de vergadering bij.

Hoelang bleef je werken als secretaresse? Ik wilde stoppen op mijn vijfenvijftigste. Een paar bestuurders vroegen me als zelfstandige door te gaan. Daarop verbouwden we ons huis, zodat ik werkruimte had en werkte nog tien jaar door. Een jaar vóór mijn definitieve pensioen, las ik een oproep van het Rode Kruis. Ze zochten mensen voor tracing. ,,Nog amper met pensioen en daar ga je weer", zei mijn man. Ik werkte met vluchtelingen en werd uiteindelijk coördinator. Na vijf jaar moest ik stoppen. Ik was intens moe en had uitvalverschijnselen. Na onderzoeken, zoals hoofdscans, werden geen afwijkingen gevonden. Ik moest maar rustiger aan doen.

Je hebt iets met kleipijpen. Hoe zit dat? Als vrijwilliger op Open Monumentendagen leidde ik mensen rond bij Heemstede en kende daardoor de Archeologische Werkgroep. Als ik dan toch rustiger aan moest doen, kon ik raapvondsten uit Schalkwijk onderzoeken. Daar zaten kleipijpjes tussen. Ik kreeg er een informatief boek bij en leerde veel over de pijpen. Ik was verkocht. Ik kocht vijf oude letterbakken vol pijpjes en scherven via Marktplaats, leerde ze herkennen op ouderdom en herkomst en richtte op de archeologiezolder een eigen plekje in.

Werd je beter door rustiger aan te doen? Nee, het ging juist slechter. Er werd een goedaardige hersentumor ontdekt die vergroeid was met omliggend weefsel en om een bloedvat. Een risicovolle operatie volgde, waar ik halfzijdig verlamd uit kwam. Door revalidatie, oefenen en doorzetten, worstelde ik me uit de rolstoel. Er volgden 30 bestralingen waarna mijn been opnieuw uitviel, dat werd veroorzaakt door littekenweefsel en veroorzaakte epileptische aanvallen. Medicatie sloeg aan, waarna ik me opnieuw omhoog knokte. Ik leerde fietsen op een driewieler, waarmee ik de eerste keer bijna de sloot in reed. Nu moet ik leren om mijn balans te vinden tussen belasting en belastbaarheid. Ik ben gelukkig weer helderder in mijn hoofd.

Joop vraagt hoe je het ervaart om als actieve vrouw stop te worden gezet? Ik zie het niet als stopzetten. Een vriend zie laatst: ,,Je klinkt als dezelfde strijdvaardige Ria." Ik werk thuis met kleipijpjes en wil met Bert van der Lingen van de Pijpelogische kring een artikel schrijven over de pijpen van lustoord Heemstede. Alles in afwachting van de definitieve uitslag die ik over twee jaar krijg. Is de tumor dan weg of niet? Tot dan strijd ik door.

Wie wil jij over twee weken in de krant terug zien en welke vraag heb je? Stephan van der Steen: hij doet voor verschillende organisaties vrijwilligerswerk. Ik wil graag weten wat hem er toebrengt om allerlei activiteiten en vrijwilligers werk op te pakken en nog vaker niet of onregelmatiger thuis te zijn dan vóór zijn pensioen.

advertentie
advertentie