Joop is helemaal op zijn plek in het Wereldhuis.
Joop is helemaal op zijn plek in het Wereldhuis. Irene van Valen

Kettinggesprek met Joop van Herwijnen: ,,Ik kan niet anders"

10 juli 2019 om 11:30 lokaal

HOUTEN ,,Je kan niks alleen, je bent altijd met en afhankelijk van anderen. Ik ben niet van praten maar van doen," zegt de 79 jarige Joop van Herwijnen. ,,Mijn lijfspreuk is: Constantia et Bore Interritate, werk met volharding en verdraagzaamheid." Joop is kernteamlid van het Wereldhuis. Daar leren we hem beter kennen.

Door Irene van Valen

Je bent geboren in Rotterdam, hoe kwam Houten in beeld? We verhuisden naar Den Haag, waar ik tot mijn 23e woonde. Vervolgens zwierf ik rond, vanwege mijn werk bij V&D. Ik begon als verkoopleider en eindigde op personeelszaken met outplacement. Tot ik in Hilversum ging werken. Daar waren alle V&D textielpoten verenigd. Ik heb iets met textiel, want mijn grootouders hadden een textielwinkel. Zelf behaalde ik allerlei textielbrevetten en ondernemersdiploma's. Toen ik in Hilversum werkte, werd Houten mijn woonplaats.

Was je tijdens je werk betrokken bij mensen? De laatste vijftien jaar hielp ik mensen op een nieuwe werkplek gelukkig te worden. Daardoor kwam ik in contact met allerlei mensen. Van journalist tot bestuursvoorzitters en van praktisch- tot hoog opgeleid. Dat was bijzonder.

Waar komt je drive om mensen te helpen vandaan? Ik kan gewoon niet anders. Als christen is het een opdracht om anderen te helpen. Mijn moeder was een groot voorbeeld. Zij werkte veertig jaar bij het Rode Kruis. Ikzelf ben opgeleid tot jeugddiaken en leerde mijn talenten te gebruiken en betrokken te zijn bij anderen. Daarbij was scouting belangrijk in mijn ontwikkeling. Het maakte me oplossingsgericht. Zet me op de hei en ik sjor een keuken of brug in elkaar. Scouting leert je discipline, orde en regelmaat. Vergeet daarbij niet de gein, spel en sport. Scouting is gewoon goed voor jongeren.

Hoe ontstond het Wereldhuis? Jaren geleden groeide de behoefte aan crisisopvang. De diaconie van onze kerk wilde hierin iets betekenen. Het gebouw naast onze kerk stond leeg. Kort daarna droomde ik dat ik dat gebouw inrichtte. Het bleef bij die droom, tot Nicole Teeuwen, toen wethouder van sociale zaken, het Interkerkelijk Diaconaal Overleg (een samenwerkingsverband van zeven Houtense kerken) vroeg of wij iets konden doen rondom eenzaamheid. Van daaruit ontstond het Wereldhuis.

Roos vraagt of er een moment in jouw leven is geweest waardoor je anders tegen dingen aankijkt? Ik moest nee leren zeggen. Ik deed altijd veel tegelijk. Zo oefende en organiseerde ik voor V&D/Hema de Nijmeegse 4daagse naast het vele uren onderweg zijn voor mijn werk en vrijwilligerswerk. Ik kreeg een soort waarschuwing tijdens het bezoek van mijn dochter en haar man. Ik zette koffie voor hen neer en viel weg. Bij het wakker worden keek ik tegen broekspijpen van ambulance personeel aan. Er bleek niets ernstigs mis. Waarschijnlijk speelden spanningen rondom mijn werk en scheiding op. Ik ben inmiddels hertrouwd met Anke. Ze maakt me rustiger en trapt voor mij op de rem. Dat is goed.

Wie wil jij over twee weken in de krant terug zien en wat is je vraag? Je mag naar Ria van Heerden. Zij was actief lid van de Archeologische Werkgroep 'Leen de Keijzer' en gespecialiseerd in kleipijpen. Zij is getroffen door kanker. Ik wil graag weten hoe ze het stop-zetten ervaart. Da's wel een heftige vraag.

advertentie
advertentie