Een bijzonder eervolle plek in de erewacht voor Lisette Huffels uit Schalkwijk tijdens de Nationale Dodenherdenking op de Dam.
Een bijzonder eervolle plek in de erewacht voor Lisette Huffels uit Schalkwijk tijdens de Nationale Dodenherdenking op de Dam. Jan Peter Mulder

Niet iedere veteraan is grijs

7 mei 2019 om 11:30 lokaal

SCHALKWIJK Sterker nog, er steekt een roze knot onder haar baret uit. De zevenentwintigjarige Lisette Huffels uit Schalkwijk mocht zich afgelopen zaterdag tot de zestig veteranen rekenen die de erehaag vormden tijdens de Nationale Dodenherdenking op de Dam.

Tanja Vlieger

JONGSTE Aan het woord 'veteraan' kleeft een stoffig imago. Maar je hoeft niet oud en versleten te zijn, in principe is iedereen die voor een bepaalde tijd op missie is geweest, een veteraan. Of het nu een vredesoperatie was of in een oorlogssituatie. Lisette is trots op de titel 'veteraan' en wil het imago graag verbeteren. Daarom stond ze trots in de erehaag op de Dam. Als jongste, en als één van de weinige vrouwen.

EERVOL ,,Het was bizar om daar te zijn. Heel bijzonder." Lisette vond het mooi om al die generaties te zien. ,,En goed ook dat er benadrukt werd dat de herdenking niet alleen om slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog gaat, maar ook van de oorlogen én vredesoperaties erna.'' Het was wel heel koud. ,,Ik kon me nog wel aardig vermannen, maar ik zag veteranen om me heen het echt koud hebben. Ik heb enorm veel respect voor hen en ze zullen altijd een voorbeeld voor me blijven.''

MISSIES Lisette, geboren in Utrecht, verhuisde op haar negende naar Schalkwijk. Dat ze na het Anna van Rijncollege voor de opleiding Vrede en Veiligheid van Defensie koos, was geen verrassing: ze hield sowieso altijd meer van voetballen en slootje springen. Na de Algemene Militaire Opleiding kwam ze bij een eenheid van de Landmacht terecht, die een half jaar later op missie gestuurd werd. Dat was in 2010, Lisette was 18 jaar, net haar rijbewijs gehaald. Ze ging naar Deh Rawod, Afghanistan. Met haar eenheid was ze verantwoordelijk voor de logistiek, het heen en terugzenden van materieel. Twee jaar later ging ze nogmaals, nu voor twee maanden.

RISICO Het was niet niks om daar te zijn. ,,Je bent toch in oorlogsgebied, ook al wordt er niet direct om je heen geschoten." Ze voelde continu de dreiging. ,,We gingen daar niet heen om oorlog te voeren, we waren er voor de wederopbouw. Maar zo zien de meeste Afghanen dat niet. Ze willen je daar niet, of je nu Amerikaan, Canadees of Nederlander bent.'' Maar Lisette heeft Afghanistan ook leren kennen als een prachtig land, met optimistische mensen. ,,Indrukwekkend om te zien hoe ze daar tevreden zijn met weinig, terwijl wij in het westen ongelukkig zijn omdat we altijd maar meer en beter willen.''

AFGEKEURD Momenteel werkt Lisette op een kazerne in Leusden, in de Techniek en Logistiek werkplaats. Op een gegeven moment kon ze de langeafstandsmarsen en het hardlopen niet meer pijnloos volhouden: haar knieën bleken versleten. Ze heeft in drie jaar tijd een aantal ingrijpende knieoperaties ondergaan en een tijd moeten revalideren.

Het bevalt Lisette wel om als burger bij Defensie te werken, helemaal nu ze een dochtertje van acht maanden heeft. Met de mensen van Defensie heeft ze nou eenmaal een klik. Dat merkte ze ook met de voorbereidingen voor 4 mei. ,,Je kent elkaar niet, je ziet elkaar twee keer een dag om draaiboeken te bespreken, en als je elkaar dan voor de derde keer weer ziet, is het alsof je elkaar al veel langer kent. Je hebt in hetzelfde schuitje gezeten, al is iedereen op andere plekken geweest.''

advertentie
advertentie