Eén van de twee oudste schoenherstelmachines
Eén van de twee oudste schoenherstelmachines Irene van Valen

Een onvergetelijke plek Wim van Soest, schoenmaker aan de Julianastraat

1 mei 2019 om 07:20 lokaal

HOUTEN Alles staat hier zoals Wim van Soest, nog steeds bekend als de schoenmaker aan de Julianastraat, het achterliet toen hij plotseling door ziekte moest stoppen met werken. We mogen even binnenkijken.

De houten schuifdeur opent zich met moeite, maar eenmaal binnen vallen de lijmresten op. Het gevolg van het jarenlang afvegen van de lijmkwasten aan de werkbank. ,,De sigaret ligt nog tussen de spullen op de werkbank, de leren werkschort nog over de stoel. De werkplaats ademt verhalen van vroeger", schreef SGP-raadslid Wouter van den Berg treffend. Hij hoopt dat Houten een museum krijgt. Astrid, Wims dochter, pakt een schoen uit een kist: ,,Iemand vergat haar schoenen op te halen."

door Irene van Valen

VIEZE HANDEN Wim werd geboren in 1928, verliet school op zijn veertiende en was niet van plan zijn handen vuil te maken. Astrid lacht: ,,Hij had altijd zwarte handen van lijm en schoensmeer." Als 19 jarige nam Wim schoenmakerij Van der Linden aan de Lobbendijk over voor 750 gulden en verhuisde niet veel later naar de schuur achter zijn ouderlijk huis aan de Julianastraat. Hij kocht in 1953 een modernere schoenherstelmachine voor 1600 gulden. In 1961 kochten hij en zijn vrouw Annie het huis aan de Koningin Julianastraat. Annie was zwanger van hun tweede kind. Ze kregen vier kinderen. Wim werd orthopedisch schoenmaker en ontwierp schoenen op maat. Hij maakte een paar schoenen voor Annie en straalde van trots als hij een schoen had aangepast waardoor iemand beter liep. Hij was een secure vakman. Je zag zijn liefde voor schoenen in hoe hij ze vasthield. Zijn favoriete merken waren Van Bommel en Van Lier.

OUDE DORP Houten bestond toen alleen uit wat nu het Oude Dorp is. Toch was schoenmakerij van Soest niet de enige. Op steenworp afstand lagen twee andere schoenmakers. Zij waren geen concurrenten, maar gunden elkaar werk. ,,Toch keek Wim niet blij als zijn klant bij Schoonderwoerd binnenstapte. Het was toen net als met scholen, je koos de schoenmaker die bij je geloofsrichting paste."

AUTHENTIEK In de werkplaats staan drie machines, waarvan de oudste 66 jaar is. Hierop poetste, schuurde en sneed Wim de schoenen. ,,Kijk deze oude kassa. De papierrol zit er nog in. Hij schreef daar het bedrag op, dat was de bon. Zondags werkte hij het kasboek bij. Mistte papa elf cent, dan ging alles onderstboven tot hij het vond. Zelfs in de kassa ligt as van sigaretten. Hij rookte altijd Stuyvesant. Wij waarschuwden hem, maar dan zei hij: Bendemal! Denkend aan de combinatie van roken, lijmdampen en de kachel, weten we nu dat dit een ongezonde ruimte was", merkt dochter Anja op. ,,Met mooi weer stonden de ramen open, was het zonnescherm omlaag en had hij de altijd aanwezige sigaret in zijn mond. Dat beeld vergeet ik nooit meer", vult Astrid aan. ,,Met de werkplaats aan huis at en dronk papa altijd zijn koffie, lunch en thee op vaste momenten thuis. Wachtende klanten schoven aan. Papa nam de tijd voor de schoenen en klanten. Als hij een afspraak vergeten was, ging alles aan de kant en maakte hij ze ter plekke. Hij leverde elke schoen als nieuw af." Bij zijn afwezigheid, ving Annie de klanten op.

WERK WAS HOBBY Wim werkte tot zijn 79e. Hij was dicht op zondag, maandag en dinsdag. ,,Hij werkte langzamer en eer hij de gang had, was het elf uur. Soms werkte hij 's avonds", vertelt Annie. ,,Zijn werk was zijn hobby, maar zijn vrije dagen in ons vakantiehuisje in Maarn en vakanties in het buitenland waren evengoed kostbaar. Wim ging graag met de auto op weg."

MUSEUM Wim kreeg een herseninfarct waardoor hij abrupt stopte met werken. Hij overleed op 81 jarige leeftijd, wat bleef zijn de herinneringen en werkplaats. Renoveren vond hij niet nodig, want het werkte goed. Het zijn de werkplaats en verhalen van Annie en haar dochters die SGP-Houten levend wil houden. Een meerderheid van de gemeenteraad steunde het plan voor onderzoek naar een Houtens museum. ,,Hoe en of dat vorm krijgt is onbekend. Het zou gaaf zijn als onze kinderen kunnen zeggen: dat was van mijn opa", zegt Astrid. Krakend en piepend duwt ze de schuifdeur dicht en draait het slot weer op slot.

Alles staat er nog alsof Wim elk moment binnenstapt en weer aan het werk gaat.
advertentie
advertentie