Woongroep De Dassenburg in Houten viert 30-jarig bestaan

HOUTEN Woongemeenschap De Dassenburg aan de Dassenakker in Houten werd opgericht in 1991 en bestaat uit twee gebouwen met ieder 11 appartementen. Toendertijd werd het feestelijk in gebruik genomen door burgemeester Brandsen. Vorige week werd door de huidige bewoners en bestuur het 30-jarig bestaan gevierd tezamen met prominente gasten en gewezen bestuursleden. Ook waren er vertegenwoordigers van woningcorporatie Viveste aanwezig die een speciale verrassing voor de bewoners van de Dassenburg hadden voorbereid.

Het openingswoord werd gevoerd door voorzitter Jan Duiverman. Omdat hij pas sinds kort is aangetreden als voorzitter betuigde hij eer aan zijn voorgangers en gaf te kennen zich met hart en ziel in te zetten voor het heil van de bewoners van De Dassenburg. Verder complimenteerde Duiverman de bewoners met de wijze waarop zij de gezamenlijke ruimte hadden versierd. Een scala aan bloemen en honderden kleurrijke zelfgemaakte vlaggetjes sierden de ruimte. Ook de koffie/thee en de 5 taarten die door penningmeester Joke Boot waren gebakken, verhoogden de feestvreugde. Duiverman:,,Het is hartverwarmend om te zien hoe een ieder zijn/haar bijdrage heeft geleverd om dit tot een speciale dag te maken. Dit getuigt van de goede onderlinge sfeer en betrokkenheid.”

EERSTE BEWONER Een bijzondere gast was de eerste bewoner van De Dassenburg, mevrouw Mineke Koot. Zij geeft een korte toelichting op de afgelopen 30 jaar. Koot:,,In eerste instantie was er nog geen sprake van een woongroep. Ik kreeg mijn woning toegewezen door de gemeente, net als veel andere bewoners. Er was toen nog geen bestuur, maar meer een situatie waarin sommige mensen het initiatief naar zich toe trokken. In die tijd woonde ik hier wel, maar voelde me nog geen deel van een gemeenschap. Een officiele structuur is later gegroeid waardoor het steeds professioneler werd. Sociale belangen gingen meespelen en er werd prijs gesteld op deelname. Dat vond ik prima. Ik ben een sociaal bewogen mens en ging me steeds meer op mijn plek voelen. Ik ben graag op mezelf en heb hier een goed evenwicht gevonden tussen alleen en samen zijn. Ik kan mijn zelfstandigheid behouden en eenvoudig contact maken wanneer ik daar behoefte toe voel. Ik geniet van het leven en ben positief gestemd. Ik heb gezonde kinderen en kleinkinderen. Wat wil een mens nog meer! Mijn geluk zou alleen nog vergroot kunnen worden wanneer er drie bewoners bereid gevonden worden om met mij een bridgegroepje te starten.”

SAMENSTELLING Opvallend is dat de woongemeenscap voor het grootste deel uit vrouwen bestaat. Claudia Op de Weegh, die actief betrokken was bij de oprichting van De Dassenburg, heeft daar wel een verklaring voor. De Weegh:,,Of men toegelaten wordt tot deze woongemeenschap hangt af van een drietal factoren. Ten eerste moet men ouder zijn dan 55 jaar. Ten tweede bepalen de bewoners zelf of zij iemand willen opnemen in hun woongemeenschap. Maar de crux zit denk ik bij de inkomenstoets. Het betreft hier sociale huurwoningen die niet beschikbaar zijn voor mensen met een inkomen hoger dan een gesteld maximum. Tweeverdieners en alleenstaande mannen zijn daardoor minder vertegenwoordigd dan alleenstaande vrouwen.”

ECHTPAAR Eén van de weinige echtparen van De Dassenburg zijn Ben en Anneke Henning. Zij wonen inmiddels 14 jaar in de woongemeenschap en genieten er met volle teugen. Ben:,,Wij woonden in een groot huis met een tuin. Nadat de kinderen uitgevlogen waren vonden we dit iets te veel van het goede en gingen we op zoek naar iets kleiners. We maakten kennis met deze woongroep en waren positief verrast. We hebben hier een eigen plek met privacy, maar zijn nooit alleen. De woongemeenschap biedt veel gezelligheid en men staat altijd voor elkaar klaar. Er is oprechte belangstelling voor elkaar. We verdelen de taken onder de bewoners. Als man zijnde wordt er wat meer een beroep op je gedaan wanneer er iets moet gebeuren waar wat meer kracht of handigheid bij nodig is. Maar het is fijn om iets voor een ander te kunnen betekenen.”

CADEAU Namens woningcorporatie Viveste, eigenaar van De Dassenburg, neemt woonconsulent Wilma Bommers deel aan de feestelijkheden. Zij heeft ook een verrassing voor de bewoners. Een cadeau dat namens de bewoners in ontvangst genomen wordt door Ronald Bos. Het betreft een nieuwe mogelijkheid tot vermaak: een dartbord met bijbehorend dartveld. Samen onthullen zij het dartbord en werpen vervolgens de eerste pijltjes. Ronald staat erbij met een serieus gezicht en daar is moeilijk van af te lezen wat hij er van vindt. Ronald:,,Het liefst zou ik hier mijn blijdschap uiten met een grote lach, maar dat kan ik niet meer. Bij een auto-ongeluk heb ik hersenbeschadiging opgelopen en nu ben ik beperkt in mijn uitingsmogelijkheden. Dat is best wel moeilijk voor me. Van binnen ben ik blij en lach ik, maar aan de buitenkant is daar weinig van te zien. Hier bij de woongemeenschap ervaar ik veel begrip voor mijn situatie. Het zijn hier geweldige mensen en het is hier geweldig wonen.” Ronald was door Wilma benaderd met de vraag of hij zorg kon dragen voor de plaatsing van het dartbord. Ronald:,,Dat klink eenvoudiger dan het was. We hebben maar één gemeenschappelijke ruimte en je wilt natuurlijk niet dat darters over het biljart moeten mikken of in de vijver kunnen vallen. Uiteindelijk kon ik maar één plek bedenken en dat is waar het nu hangt.”

MUZIEK Ter verhoging van de feestvreugde vindt er ook een optreden plaats van het trio Buurse, bestaande uit een dwarsfluittiste en 2 accordeonistes. De bewoners worden uitgedaagd om bij ieder muziekstuk te raden uit welk land dat afkomstig is. Dat blijkt best nog lastig, getuige de opmerking van bewoonster Christien:,,Het heeft allemaal dezelfde maat en ik vind het dan ook veel op elkaar lijken.” Het is de dames van de band ook opgevallen dat raden moeilijk gaat, waarop zij vooraf gaan aankondigen uit welk land zij iets gaan spelen. Het zou nieuwe bewoonster Marieke een zorg zijn uit welk land de muziek afkomstig is. Zij zit zichtbaar te genieten en houdt zo nu en dan een éénpersoons wave. Marieke:,,Ik kan gewoon niet stil blijven zitten en het liefst zou ik nu een dansje willen maken.” Nadat geen van de aanwezige mannen ingaat op haar uitnodiging om te komen swingen blijft ze maar ritmisch bewegen op haar stoel. ,,Jammer, meer zit er voor vandaag niet in.”