Computer says ‘NO’

En ja hoor, met het einde van de zomervakantie is de tweede golf een feit. Ik voel mij machteloos nu het coronavirus zich een weg terug baant in onze samenleving. Ik denk vaak ‘kon ik maar wat doen’.  Vanaf de eerste besmettingen hebben veel Europese landen een testbeleid ingesteld. Zij zijn van mening dat alleen veelvuldig testen het virus terugdringt tot er een vaccin is.

Maar Nederland is weer de ‘hippie’ van het stel en samen met de vrijdenkende Zweden dachten onze Mark en Hugo dat wij zélf wel verstandig genoeg zijn om het virus te bannen. Proest! Verstandig? Wij? Ja tuurlijk. Neem nou Famke Louise: in het voorjaar kreeg ze een zak geld van de regering als zij de jeugd opriep om zich aan de coronaregels te houden. Wat schetst mijn verbazing? Ze moest nu haar argumenten rondom het #IKDOENIETMEERMEE# van een briefje voorlezen. Het is toch geen spelletje? Zo van ‘ik heb geen zin meer dus ik doe niet meer mee’? Als ik mijn ogen dicht doe is het er niet? Wie niet weg is, is gezien?

Na voortschrijdend inzicht blijkt ook bij Nederlanders testen, testen, testen, dé oplossing te zijn. Maar er is een probleempje: wij hebben geen capaciteit om te testen. Net als de mondkapjes in het voorjaarzijn er nu niet genoeg mensen om de afspraken te maken, om de testen uit te voeren en om de uitslagen door te geven. Sterker nog, door vriendjespolitiek en handjeklap is er geen voldoende laboratoriumcapaciteit.

Maar plots, tijdens mijn vakantie, werd ik gebeld door een uitzendbureau. Of ik interesse had om als uitzendkracht namens de GGD het testtraject te ondersteunen. Zij waren met man en macht kandidaten aan het werven. Een ‘megaklus’ noemde de vriendelijke uitzendbureau-man het uitgelaten.

Ik voelde direct een positieve drive! Eindelijk kon ik iets doen! ‘Hup de schouders er onder met z’n allen’. Zij blij, ik blij en samen helpen wij corona de wereld uit! De blije Olympia-man noteerde mijn beschikbaarheid, 20 uur en niet in het weekend. Ik heb ook andere bezigheden. Hij zou het doorgeven, geen probleem!

Het is natuurlijk een enorme operatie om voor zoveel nieuwe medewerkers contactloos contracten op te stellen, geheimhoudingsverklaringen te laten tekenen en VOG’s te regelen. Voor de veiligheid moest er een werkplek komen waarbij niemand toegang tot de ‘vertrouwelijke’ gegevens kon krijgen, een LAN-verbinding zijn en 5 poorten aan je laptop voor allerhande apparatuur.

Maandag was de spannende dag dat wij groepsgewijs de gegevensgevoelige programma’s konden installeren. Samen met dit ‘gevoelige’ programma werd ook het uren- registratie systeem geïnstalleerd. Dit is een systeem dat de uren, de activiteit en de inactiviteit van de medewerker vastlegt. ‘Elke scheet’ wordt geregistreerd als het ware. 

Tevreden leunde ik achterover, dat had ik met mijn 55 lentes toch maar mooi geflikt! Ik ‘bladerde’ nog wat door mijn rooster. Maar wat zag ik daar nou? Volgende week sta ik ingeroosterd voor 27 uur, doordeweeks én in het weekend? ,,Dat zal een foutje zijn” was mijn eerste gedachte. Als ik een mailtje stuur naar het uitzendbureau zal dat vast in orde komen.

Na het verzenden hing Petra van het uitzendbureau binnen 5 minuten aan de lijn. Ze vertelde streng en rigoureus: ,,Het is met dit werk niet mogelijk om zelf wensen te hebben voor wat betreft inzetbaarheid. Het hele systeem is daarop ingericht, dat kan niet anders. En als je daar niet aan kunt voldoen zal ik per direct je contract beëindigen.” En zo geschiedde, werd het werkelijkheid en net zo werkelijk als corona.

Een typisch voorbeeld van ‘Computer says no’, ik zeg: typisch een gemiste kans.

door Rina Knopper