Cor en Annie vierden hun 65ste huwelijksdag in stilte en felicitaties bleven op afstand
Cor en Annie vierden hun 65ste huwelijksdag in stilte en felicitaties bleven op afstand Irene van Valen

,,Ik buig iedere avond voor haar”

10 mei 2020 om 11:29 Mensen

HOUTEN Het etentje ter ere van hun 65 jarig huwelijksfeest op 21 april werd afgezegd. Bloemen werden achtergelaten op de stoel bij de voordeur. Buren en vrienden feliciteerden hen op afstand. ,,Ik ben niet van de hand en drie kussen, maar deze afstand was akelig”, vertelt Cor. Voor hem is een buiging betekenisvoller, daarom buigt hij iedere avond voor zijn vrouw Annie. Ongedwongenheid en af en toe een ondeugende grap zijn de ingrediënten van dit huwelijkspaar.

Annie van Doorn werd in Utrecht geboren in 1924, Jonkheer Cor Platvoet in dezelfde stad in 1927. ,,Mijn oma was gouvernante bij een baron, meneer Platvoet. Zij scharrelden wat, waarna ze zwanger bleek van mijn vader. Omdat ik kleinzoon ben van die baron mag ik mezelf jonkheer noemen. Het klinkt leuk, maar geeft geen rechten. Wel bestaat er een familiewapen."

ONDEUGEND Cor en Annie ontmoetten elkaar in Hecks Lunchroom aan de Oude Gracht. ,,Hij was heel ondeugend”, zegt Annie. Cor zat met vrienden aan een tafeltje en zag Annie met een paar vriendinnen. Ze gingen bij elkaar aan tafel zitten tot Annie rond half tien aangaf dat ze om tien uur thuis moest zijn. Een vriend van Cor wilde haar wegbrengen. Cor dacht: mooi niet, ze is van mij. Hij zorgde ervoor dat de handschoenen van zijn vriend zoek raakten en gaf ze aan de toiletjuffrouw. Omdat zijn vriend de handschoenen moest zoeken, zou Annie te laat thuis komen, daarom bood Cor zijn hulp aan. Tijdens die rit zei Cor: ,,Ik wil met je gaan, maar iedere zondag ga ik voetbal kijken bij Dos.” Annie had daar geen bezwaar tegen.

HUWELIJK Hun verkering duurde zeven jaar, want geld voor een huis hadden ze niet. Tot ze op 21 april 1955 ‘ja’ tegen elkaar zeiden. Ze trokken in op de bovenetage bij Annie’s moeder. Het was een volwaardig appartement op de Amsterdamse Straatweg in Utrecht. Hoewel zij een kind wilden, liet die op zich wachten. Cor besloot te sparen voor een motor. Het eerste dat hij kocht was een motorjas. Al snel daarna meldde Annie: ,,De motor gaat niet door, ik ben in verwachting.” Ze werden in 1958 trotse ouders van Eddy.

ACHTERGELATEN Cor kent een groot plichtsbesef, waarvan de oorzaak ligt bij de scheiding van zijn ouders toen hij twaalf was. Beide ouders gingen er met een ander vandoor en lieten hem achter. ,,Ik sliep samen met mijn zusje bij het staatsspoorgebouw, waar op een bepaalde plek warme lucht naar buiten werd geblazen of sliep bij mijn oom en tante.” Ze werden geen deel van dat gezin. Zij aten apart en kregen brood met alleen boter. Als ze beleg wilden, kregen ze zout op brood. Bij de terugkeer van zijn vader, verbleef hij bij zijn vader, tot er een uniform van de jeugdstorm van de NSB voor hem klaarlag. ,,Ik vocht om weg te komen en vluchtte naar een andere tante waar ik als zoon werd behandeld.” Annie vulde aan: ,,Zo hoort het.”

HANDWERKEN Annie zat op de modevakschool, maar moest stoppen. Haar ouders hadden geld voor de opleiding van een kind, niet voor twee. Haar broer kreeg die kans. Zij ging werken in een atelier waar ze borduurde en ontwerpen maakte. Later werkte ze bij Galerie Modernes op de confectieafdeling tot daar een grote brand uit brak. ,,Ik heb nog nooit zo hard gerend”, vertelt Annie. Uiteindelijk werkte ze tot ze trouwde op de handwerkafdeling van Vroom en Dreesman. Daarna kon ze niet terug in vaste dienst. Ze mocht als hulpkracht werken, maar dat wilde ze niet.

ONVERGETELIJK Cor Platvoet is bekend als oudste FC Utrecht supporter. Als zeven jarige jongen kwam hij bij DOS, dat later fuseerde. Zelf voetbalde hij niet, want daar was geen geld voor. ,,Toch was het en goede tijd, het was veilig”, zegt Annie. Cor vult aan: ,,We maakten de crisisjaren en de oorlog mee. Het was zwaar, maar buiten dat hadden wij een goed leven.” Cor had altijd werk, weliswaar had hij veel banen, maar er was altijd geld. Hij heeft 37 jaar en tot zijn pensioen gewerkt bij drukkerij Jan van Boekhoven. Hij begon als leerling hulp vakarbeider. Het was gebruikelijk om intern verschillende diploma’s te halen, maar Cor behaalde er niet één. ,,Ik kende het werk en verdiende mijn geld.” Een onvergetelijke anekdote was dat hij tegen zijn baas zei dat zijn opoe dood was en daarom een dag vrij kreeg. Na die vrije dag werd gevraagd naar een overlijdensakte. Die kon Cor niet voorleggen, want opoe was lang geleden overleden. Hij moest zich melden bij de directeur, waar hij tegenover drie bazen uitleg gaf. Hij vertelde wat hij al zei en loog geen woord. Bij het verlaten van de ruimte, hoorde hij de drie bazen in lachen uitbarsten. ,,Cor is een deugniet,” zeg Annie.

HUWELIJKSGEHEIM Omdat Annie drie jaar ouder is dan Cor noemt zij zichzelf de baas, waarop Cor gelaten zegt: ,,Dan hoef ik niet zoveel te doen. Zij ging ook over het geld.” Annie bevestigt dat: ,,Cor krijgt iedere week zakgeld.” Binnen dit huwelijk is niet alles ‘ja’. Soms klinkt ook ‘nee’. ,,Wat we niet willen is dat iemand gaat koppen”, zegt Cor. Boos zijn mag, maar praat het uit, is zijn devies. ,,Ons huwelijk ging vanzelf en vooral snel. We zijn 65 jaar getrouwd." Haar advies luidt: laat de man zijn gang gaan, leg niet overal zout op. Cor vult aan: ,,Laat de vrouw het beheer over het geld hebben. Ik heb aan zakgeld genoeg. Geld is niet belangrijk als je er maar van kan leven.” Het paar wijst op de kast vol Swarovski kristal. Het is een hobby van Annie. ,,Dat is ons appeltje voor de dorst.” Vervolgens neemt het paar met een buiging afscheid.

door Irene van Valen

advertentie
advertentie