Nieuwe column: Verhalen uit de VS

HOUTEN In december 2017 vertrok Mirjam Sterk met haar man Danny, Imme (14), Jort (11) en Bente (9) vanuit Houten naar Washington D.C om daar tijdelijk te gaan wonen. In deze column schrijft ze over hun belevenissen in het land van Trump. Mirjam Sterk is oud Tweede Kamerlid voor het CDA.

'Maa-ham, het is Whaa-shing-ten, niet Whoh-sjing-tòn…!' Het is inmiddels twee en half jaar geleden dat we Houten verlieten om tijdelijk in het land van Trump te gaan wonen vanwege het werk van mijn man. Na 2,5 jaar spreken onze kinderen inmiddels vloeiend Amerikaans en zijn ook verder halve Amerikanen geworden. Onderling spreken ze vaak Engels en als wij een Engels woord gebruiken dan worden we negen van de tien keer verbeterd.

Het is een bijzondere ervaring, met je hele hebben en houden verhuizen naar een land met nieuwe gewoontes en gebruiken. Nieuwe school, nieuwe vrienden, nieuwe regels. Het vraagt heel wat van je aanpassingsvermogen.

En nu komt daar bovenop ook nog eens het coronavirus. Van onze plannen om weer eens een paar dagen naar New York te gaan is inmiddels al niets meer gekomen. Maar de kans dat we deze zomer onze familie en vrienden in Houten kunnen bezoeken is eigenlijk ook geminimaliseerd. We mogen nog wel vliegen (al kijk ik daar ook niet echt naar uit), maar de gevraagde twee weken in quarantaine maakt het weerzien eigenlijk onmogelijk.

Ondertussen passen de kinderen zich opnieuw aan. Dit keer aan online les krijgen. Het is weer een heel nieuwe ervaring, al had ik deze wel willen missen geloof ik. Terwijl in Nederland de dochters van vriendinnen alweer dagen achter de computer les kregen, duurde het hier twee weken voordat er überhaupt nieuws kwam van de scholen. De noodtoestand die de gouverneur had uitgesproken, maakte dat de leraren nog geen toets mochten nakijken, laat staan huiswerk opgeven. Na die twee weken moesten de leraren eerst een aantal dagen wennen aan het nieuwe systeem. Toen moesten er chromebooks worden uitgedeeld aan gezinnen die geen computer hadden. Toen was het na een week weer springbreak, de voorjaarsvakantie, en nu ein-de-lijk begint het een beetje te lopen.

Cijfers krijgen de kinderen alleen niet meer is besloten. Je hebt een voldoende of een onvoldoende. Niet echt een stok achter de deur voor mijn zoon om er eens goed voor te gaan zitten. Mijn jongste dochter heeft een uur les per dag, hoewel die vandaag halverwege werd afgebroken door de juf omdat er iemand in de ZOOM meeting inbrak. Mijn oudste vertelt net lachend dat ze (het is donderdagmorgen) al haar huiswerk voor de hele week al af heeft en nu vier dagen gaat 'chillen'.

Anders dan in Nederland wordt het lesmateriaal inhoudelijk bepaald op het county-niveau, zeg maar de gemeente. Elke public-school moet dus precies dezelfde voorgeschreven lesstof doceren. Autonomie hebben ze hier niet. Moeizaam vind ik het.

Op dit soort momenten verlangen we stiekem een beetje naar Nederland, waar het allemaal veel soepeler lijkt te gaan. Maar als ik dan vervolgens op onze veranda zit, temidden van de bloeiende azalea's, de ontluikende bomen en het eindeloze groen, dan haal ik mijn schouders op. Het is hier zo slecht nog niet in 'Whaa-shing-ten Die Cie'!

Dit Premium artikel van Houtens Nieuws wordt u deze week gratis aangeboden.