Boezemvrienden aan de Top

HOUTEN Traditiegetrouw volbrengt een groep Houtense boezemvrienden ieder jaar een spectaculaire klimtocht naar een van Europa's mooiste bergtoppen. Dit jaar koos de Houtense Alpinisten Club (HAC), zoals ze zichzelf graag noemen, voor de in Italië gelegen berg Gran Paradiso, een berg waarvan de top zich op 4.061 meter hoogte bevindt.

door Richard Thoolen

Hoewel de vriendengroep uit meer dan 12 leden bestaat is het ieder jaar weer afwachten wie de sportieve uitdaging aan zal gaan. Dit jaar waren dat: Hennie Derks, bekend gezicht van restaurant De Engel; Fred Van de Vecht, bekend van de Rabobank en Wim Jacobs, de sportiefste opa uit Houten. Een vierde kameraad, Jan van Bentum, zou ook mee gaan maar bleek helaas fysiek verhinderd te zijn. In gedachten ging hij echter wel mee en stond dag en nacht in contact met zijn vrienden via social media. Jacobs: ,,Hoewel de meesten van ons inmiddels gepensioneerd zijn, is het leven er niet minder druk op geworden. Sommigen hebben het druk met fruit, anderen met sport zoals handbal." Jacobs begrijpt dat wel, maar als werkende slaagt hij er zelf wel in om ieder jaar mee te gaan.

Jacobs vindt het leuk om verslag te doen van hun tochten in het Houtens Nieuws. Jacobs:,,Hennie en ik hebben van oudsher een bijzondere band met Houtens Nieuws. Jacobs:,,We hebben beiden Houtens Nieuws rondgebracht van 1968 tot 1972 en daar verdienden we een zakcentje mee." Derks:,,Ik weet nog dat we er mee gingen stoppen en dat vlak na Oud- en nieuw deden om de kaartjes met nieuwjaarswensen nog te kunnen verspreiden. Konden we zo nog f 300,- beuren." Jacobs:,,En voorgaande jaren hebben we in het Houtens Nieuws ook verslag gedaan van onze avonturen. De mensen in Houten bleken het leuk te vinden om te lezen en we kregen er dan ook veel reacties op."

Hoewel de heren het geen van allen financieel slecht hebben, waken ze er wel voor om hun geld onnodig uit te geven. Derks:,,Dat is gewoon een kwestie van mentaliteit. Zo heb ik ook eens de Elfstedentocht gereden zonder daar een cent aan uit geven. Ik was niet lid van de elfstedenvereniging maar legde het gehele parcours een dag voor de officiële datum af. Het ijs lag er prachtig bij en het was rustig. Ideaal om te schaatsen." Maar ook in de bergen zijn de heren kostenbewust. Jacobs:,,De horecagelegenheden in de bergen in Zwitserland vragen veel te veel voor de door hen geboden producten. Bestel je een kopje koffie met een tosti, krijg je een rekening van 23 euro. En dat betaalde je ook voor een bord spaghetti met een cola. In je eigen belang is het dan zaak om je consumptiedrang wat te beteugelen."

De hoge prijzen konden het plezier van de heren niet bederven en vol goede moed gingen ze de eerste dag op pad. Jacobs:,,Als opwarmertje maakten we eerst een tocht in de Zwitserse Alpen. Het was een tocht van 27 kilometer lang waarbij we een hoogteverschil van 1300 meter moesten overbruggen. Dankzij onze stappenteller weten we dat we precies 37.356 stappen gezet hebben. Het was ook een leerzame tocht. Fred is een liefhebber van koeien en wist ons daar veel over te vertellen. Dachten wij dat we een gewone koe zagen, zei hij dat het een pink was. Dachten wij een pink te zien, bleek het volgens Fred een vaars te zijn. Hij ging steeds naar ze toe om ze van dichtbij te bestuderen." Derks:,,We wilden het aan elkaar niet toegeven, maar man: wat kregen wij een spierpijn van die eerste dag. Natuurlijk hadden we in Nederland goed getraind, maar het klimmen en dalen kun je in Nederland eigenlijk niet trainen. De Vaalserberg is met zijn 322 meter hoogte niets vergeleken met de gigantische bergen van de Alpen, laat staan de Utrechtse Heuvelrug. Vooral het dalen bleek echt afzien op verzuurde benen."

In de Alpen kwamen de heren veel verschillende nationaliteiten tegen. Het werd een sport om te raden waar mensen vandaan kwamen. Daar werden weddenschappen over afgesloten en dus moest dan bij de mensen nagevraagd worden wat hun afkomst was. Soms begrepen mensen niet waarom één van de heren zo blij werd wanneer zij als antwoord op de vraag: "where are you from?" "Japan" zeiden. Aanvankelijk was het een raadsel hoe een wat oudere Japanse man aan zo'n lieftallige jonge vrouw gekomen was. Ook dat werd gecheckt, en het bleek te gaan om een lieftallige vrouw van dezelfde leeftijd als de man, alleen beter geconserveerd. Jacobs:''Overigens was het vaak niet moeilijk om de Aziaten er uit te halen. Aziaten kwamen veelal met de trein omhoog, wandelen wat en maakten heel veel foto's. Daarna gingen ze ook weer met de trein terug. Soms probeerden Aziaten ook te raden waar wij vandaan kwamen. Als ze Germany zeiden, zeiden we dat het bijna goed was en dat we uit het land er naast afkomstig waren. Dan riepen ze: Oh, Great Britain!"
 

Na nog een aantal dagen gewandeld te hebben door de Zwitserse Alpen trad de dag van de finale aan: De Gran Paradiso moest bedwongen gaan worden. Jacobs:,,En dat is toch altijd weer spannend. We hadden een gids ingehuurd om ons te begeleiden naar de top en die bleek hard nodig. Hij loodste ons langs allerlei gletsjerspleten. In het verleden zijn er weleens mensen in gevallen nadat de rand afbrokkelde en hebben zij daar de dood gevonden." Derks:,,Om ons gerust te stellen zei men dat wanneer je valt de gids je wel redt. Ik geloof daar echter niets van. ik denk dat je dan gewoon met zijn allen naar beneden dondert. Je zit ten slotte aan elkaar vast en de gids trek je gewoon mee de diepte in." Jacobs:,,Het besef dat je niet alleen verantwoordelijk bent voor je eigen leven, maar ook voor dat van je maten geeft wel een heel bijzonder gevoel."

Derks:,,Boven de 3000 meter werd het best spannend. De gletsjerspleten werden steeds breder en dieper en hier en daar konden ze alleen overgestoken worden omdat de organisatie er aluminium trappen over hen had gelegd. We liepen gewoon omhoog dwars door een wolk. Ik ging spontaan geloven in de oerknal: overal om ons heen lagen nog de brokstukken." De mannen bereiken zonder noemenswaardige problemen de top. Daar treffen ze onder een stralend blauwe lucht een Maria-beeld aan. Derks grapt dan dat ze daar zo helemaal alleen staat zonder Jozef. Hij heeft haar daar toch niet alleen gelaten! Of zou ze hem...nee toch!

De euforie neemt de mannen in beslag en ze genieten volop van hun prestatie. Maar dan treedt dan toch het onvermijdelijke moment aan om weer terug te keren naar hun auto. Derks:,,Misschien ken je Bert van Leeuwen. Dat is een programmamaker die met 6 mannen die zich in een midlifecrisis bevinden door dezelfde Alpen wandelt. Met een psycholoog praten ze onderweg over de thema's waar ze mee te maken hebben in hun 'midlife': werk, opvoeding, geluk, sex en relaties. Wij horen echter niet bij deze doelgroep. Wij houden onze mond en wandelen veelal geconcentreerd en in stilte. Wij genieten en staan volop in het leven. Wij zijn tevreden met onszelf." En om te onderstrepen wat hij bedoelde klonk nadat ze de auto weer bereikt hebben keihard uit de luidsprekers een nummer van Harry Jekkers: "ïk houd van mij". Luid zingend vingen de vrienden de terugreis aan. Moe maar voldaan keerden ze terug naar het platte, maar ook wel saaie Nederland. Waar de reis volgend jaar naar toe gaat is nog niet bekend. Misschien de Kilimanjaro in Tanzania, want die staat hoog op hun verlanglijst.