Gerben Mol is internist en werkte nauw samen met andere artsen in de zorg aan coronapatienten
Gerben Mol is internist en werkte nauw samen met andere artsen in de zorg aan coronapatienten Irene van Valen

Zorgmedewerkers rondom coronapatiënten zagen dat de saamhorigheid telde

1 november 2021 om 16:28 Activiteiten

HOUTEN Twee zorgmedewerkers delen hun ervaringen rondom de zorg voor coronapatiënten. We maken kennis met verpleegkundige Tessa Straver en internist Gerben Nol, ze kijken terug. 

Irene van Valen

Tess is 22 jaar, studeerde in juli 2020 af als verpleegkundige en werkte op de covid afdeling. Van maart 2020 tot 1 oktober 2021 verzorgde zij cliënten in de leeftijd van 40 tot 100 jaar. ,,Hoewel de meeste mensen de coronabesmetting overleefden, stierven er ook mensen door deze grillige ziekte. Dat is intens verdrietig”, zei Tessa. Zeker in het begin van de coronacrisis voelde Tessa zich vaak onzeker. ,,We wisten geen behandeling en hoe het ziekteverloop was. We ontdekten de grilligheid in het onverwacht snel verslechteren van iemands gezondheid. Iemand had in de ochtend verkoudheidsklachten, maar overleed in de avond. Ik vroeg me vaak of ik iets over het hoofd zag of dat ik mijn werk beter kon doen.” Terugkijkend voelde Tessa vooral verdriet en onmacht. Het zorgpersoneel werkte onder hoge druk, regelde het nodige bij een overlijden en werkte snel verder. ,,Tijd om ergens bij stil was er niet. Dat stopte ik weg en ging door. Pas toen het rustiger werd, merkte ik dat ik gespannen bleef door de angst dat ieder moment weer een coronapatiënt werd aangemeld. Ik stond constant aan.”

Ik zag de somberheid en eenzaamheid dichtbij.

ONWAARDIG Tessa was zich ervan bewust dat zij en haar collega’s de enige aanspreekpunten voor cliënten waren. ,,Ik zag de somberheid en eenzaamheid dichtbij. Door de hoge werkdruk kon ik niet die aandacht geven die zij verdienden. De familie mocht pas komen als het terminale beleid inging. Soms verliep dat zo snel dat familieleden te laat waren of zij konden geen afscheid nemen omdat zij zelf ziek waren. Wat Tessa het meest raakte was dat mensen zonder familie om zich heen stierven. ,,Dat was geen waardig afscheid.”

BEMOEDIGEND Naast het verdriet en de onzekerheid zag Tessa de band tussen collega’s zich versterken. ,, We stonden snel klaar om elkaars diensten over te nemen. We werden opener en leerden elkaar beter kennen door diepere gesprekken. Ik stel mezelf niet snel open, maar ik leerde om sneller te delen.” Wat Tessa zeer bemoedigend vond, waren de blijken van waardering die mensen buiten het gebouw toonden. Optredens, spandoeken en eten en bloemen dat men bracht, werden zeer gewaardeerd. De hulp van andere zorgprofessionals die niet konden werken, zoals fysiotherapeuten, om zich in te zetten in de zorg, vond Tessa heel bijzonder. Titels vielen weg. Een ander mooi gegeven was internet en de mogelijkheid om te videobellen. Familieleden konden afscheid nemen van hun dierbare en cliënten volgden de uitvaart van een geliefde. ,,Mensen konden meebeleven en anderen bijstaan via het scherm.”

HERDENKEN De covid afdeling is tijdelijk opgeheven. Wat blijft is een gedenkhoekje waarin een herdenkingskastje staat. Daarin liggen steentjes met de namen van overleden cliënten. Tessa herdacht mensen tijdens de herdenkingsbijeenkomst afgelopen 30 oktober. Voor haar was deze bijeenkomst een moment om deze nare periode af te sluiten. ,,Het is goed om overledenen te herdenken en samen afscheid te nemen van wie ons dierbaar zijn”, besluit zij.

INTERNIST Gerben Mol is 41 jaar en internist met als specialisatie vasculaire geneeskunde, diabeteszorg en endocrinologie. ,,Internisten behandelen patiënten met medicatie en snijden niet”, legde hij uit. ,,Waar nodig verwijzen wij door naar andere specialismen voor chirurgisch ingrijpen of gerichtere behandelingen.” Met de komst van corona, zette Gerben zich in op de corona afdeling in het ziekenhuis.

SAAMHORIGHEID Terugkijkend naar de beginperiode vertelde Gerben: ,,Er kwamen veel coronapatiënten met onderliggende aandoeningen binnen. Het is daarom dat de zes longartsen in ons ziekenhuis nauwer samenwerkten met de achttien andere internisten die gespecialiseerd zijn in die andere aandoeningen. Alleen dan konden we zo goed mogelijke zorg verlenen.” Andere specialisten zoals dermatologen, orthopeden, reumatologen en KNO-artsen hadden noodgedwongen geen of minder werk en boden hulp aan in de zorg rondom coronapatiënten. De saamhorigheid die ontstond was bijzonder. De muren tussen een leidinggevende en ondergeschikte vielen weg, want een specialist moest de leiding van artsen in opleiding accepteren. Dat zij ervoor kozen om werk te doen dat onder hun niveau lag, vind ik bewonderenswaardig.”

Letterlijk klonk de vraag: wat kan ik bijdragen, waar heb je behoefte aan.

AANPASSINGEN Een van de mooiste gegevens tijdens de coronacrisis was de wil van iedereen om mee te helpen in de zorg. De inzet van iedereen was hoog. Actief en proactief boden ook mensen van de ICT, psychologen en geestelijk verzorgers en velen anderen zich aan om te helpen op alle mogelijke manieren. ,,Letterlijk klonk de vraag: wat kan ik bijdragen, waar heb je behoefte aan.” Schoonmaakdiensten kregen meer werk. ICT’ers waren nodig om online spreekuren mogelijk te maken of rondom het sneller verzenden van de gegevens van coronapatiënten. Daar waar mogelijk werden operaties in dagbehandeling uitgevoerd. Om de wachttijden niet te veel op te laten lopen, werd veel kritischer gekeken wie echt een nacht moest blijven en wie niet.

TWEESTRIJD Iedereen moest zich aanpassen, want alle hulp was hard nodig. Verpleegkundigen en artsen die geen ervaring hadden met de zorg rondom longproblemen werden omgeschoold of volgden webinars en trainingen. Dat kostte veel extra inzet en tijd van hen, want de ontwikkelingen en behandelmethoden veranderden snel, zeker in de beginperiode. ,,De wil om te leren en harder te werken was er. Dat tandje harder werken was te overzien”, zei Gerben. ,,De massaliteit van het aantal patiënten en het spoedkarakter in de zorg rondom coronapatiënten maakten het werk zwaar.” Voor artsen ontstond een lastige tweestrijd. Enerzijds de zwaarte van veel coronapatiënten die vaker overleden en de afwezigheid van familieleden. Aan de andere kant de zorgen om de reguliere zorg en wachtlijsten. Dat wilden we als zorgverleners ook niet.”

STEUN Voor Gerben persoonlijk was het belangrijk dat het thuisfront begrip had voor het feit dat hij extra diensten werkte. Eenmaal thuis moest hij nog werken achter de computer of volgde hij webinars en trainingen. Daarnaast ervoer hij steun van mensen uit de kerk en collega’s en waardeerde het dat psychologen en geestelijk verzorgers die normaal alleen voor patiënten zorgen, nu ook bij het personeel polsten hoe het ging. ,,Iedereen werd gezien.”

TOEKOMST Wat blijft is de spanning voor de toekomst. ,,Zorgt een nieuwe corona golf opnieuw voor ontregelde zorg en hoe voorkomen we dat zorg opnieuw uitgesteld wordt? Wat staat ons op de lange termijn te wachten in de zorg aan mensen met langdurige klachten? Die onzekerheden blijven en vallen zwaar”, zei Gerben. Hij gaf echter deze zekerheid: ,,Wie bij ons binnen is, krijgt de beste zorg die wij kunnen bieden. Daar stonden we de afgelopen anderhalf jaar voor, daar blijven we voor staan.”

advertentie
advertentie