Jubileum in de wijk de Gaarde in Houten: Anneke de Ronde is de ‘baas van de straat’

HOUTEN Ze woont deze maand precies 40 jaar in de Gaarde. Daarmee was ze een van de eerste bewoners van die wijk. Anneke de Ronde hing er de slingers voor op, want ze kan zich geen betere plek voorstellen. Ze kijkt terug naar het eerste begin en vertelt waarom ze zo gelukkig is in haar straatje.

Irene van Valen

Anneke woonde met haar gezin in een hoge flat op Overvecht tot ze een eengezinswoning met tuin wenste voor haar drie kinderen. Ze kende Houten van vrienden en vond het hier leuk. Toen ze een huis aangeboden kreeg, vond ze dat een hele stap: ,,Ik had geen auto en er was geen trein; alles was moeilijk bereikbaar. Dat maakte de fiets en bus belangrijk.” De bushalte lag toen bij boerderij Nieuwoord. Dat was een supermarkt. De winkelkarretjes stonden onder het afdak waar eens de hooibalen onder lagen. In de verte was te zien dat de bus vanuit het Oude Dorp aan kwam rijden. Naast het Oude Dorp bestonden alleen de Oorden, de Hoven en een stukje van de Gaarde. Het Imkerspark was in aanleg. ,,Ik reisde niet vaak met de bus, want door wagenziekte moest ik er bij de eerste halte in Hoograven uit. Fietsen ging beter.” In Houten kreeg Anneke haar vierde kind.

ARTS Bij het betrekken van haar woning, werd dokter Moojen haar huisarts. ,,Hij begon ook net en werkte nog gedeeltelijk als militairarts. Hij deed zijn ronde toen al op de fiets, want met de auto was hij niet sneller. Hij was de huisarts voor deze wijk, zoals tandarts Peer en Peters de tandartsen waren. Bij het ene telefoontje werd je ingeschreven bij tandarts Peer en de volgende beller kreeg tandarts Peters toegewezen. Zo kreeg ieder evenveel patiënten. Nu zijn ze allemaal met pensioen net als ik. Ik ben 68.”

RONDWEG Met de komst van Winkelcentrum het Rond in 1984 en de C1000 op de plek waar nu de HEMA ligt, verdween de winkel uit Nieuwoord en werd het een multicultureel centrum. In datzelfde jaar werd de Rondweg gedeeltelijk aangelegd. ,,Ik herinner me het openingsfeest ter ere van de opening daarvan. Naar een idee van Chriet Titulaer, groot fan van robots, werd het een robotdag. Een grote stroom verkleedde mensen liep over het stukje rondweg. Daarna kwam er steeds een stuk Rondweg bij.” Omdat er in Houten geen zwembad was, kregen de kinderen zwemles in de Trip in Schalkwijk. Met een hele groep moeders en kinderen reed de colonne dan richting de Schalkwijkse burg.

WATEROVERLAST Anneke was getuige van de groei van de Gaarde en de Hoeve. Naast Woningbouwvereniging Dr. Schaepman verhuurde ook het Spoorwegpensioenfonds huizen. ,,De laatste verhuurde aan mensen die gelinkt waren aan het spoor. Dat waren duurdere woningen. Er zijn er nog twee van in de wijk.” De huidige woningen in de wijk zijn deels verkocht of nog eigendom van Viveste. In de eerste periode kampte de wijk met wateroverlast door de zware kleigrond, die door zware bouwmachines extra aangeklonken was. Het water stond als een plas in Anneke’s tuin. Na een paar oplossingen die niet werkten, zoals het boren van gaten en die vullen met grind, klaagden de inwoners bij de woningbouw. Die verwachte dat de natuur, bijvoorbeeld de komst van wormen, voor poreuze grond zouden zorgen. Uiteindelijk werden op aandringen van de inwoners putten geplaatst. Het was vooral daardoor en later door het mengen van de grond door de inwoners dat het probleem afnam.

BAAS Volgens Anneke vlogen de jaren voorbij. De eerste 22 jaar verhuisde niemand. Tot een van de buren overleed en er wisselingen volgden. ,,Vooral in de seniorenwoningen overlijden regelmatig buren. Sinds twee jaar woont er een vrouw van mijn leeftijd, dat vind ik leuk. Eindelijk niet iemand die ouder is dan 80.” Het huis hiernaast was van het Spoorwegpensioenfonds en werd gebruikt als wisselwoning voor Amerikanen die verbonden waren aan vliegbasis Soesterberg. Soms spraken zij geen woord Nederlands. Nu woont er een fijne buurman.” Anneke heeft het extra naar haar zin in haar huis sinds er aanpassingen gedaan zijn. Ze werd vijftien jaar geleden volledig afgekeurd. ,,Door de aanpassingen kan ik hier blijven wonen. Na het verliezen van mijn werk, wilde ik niet ook nog mijn huis kwijt en daarmee de goede band met mijn buren verliezen. In de straat wonen nog drie buren die hier sinds 1981 wonen. Ik word de baas van de straat genoemd, want ik heb een eigen invalidenparkeerplaats”, lacht Anneke.

We delen niet alleen de leuke, maar ook verdrietige dingen.

OASE Door haar wandelingen met hond Tommie kent Anneke verschillende mensen uit de Gaarde en de Hoeve. ,,Er heerst hier een gezellige en ongedwongen sfeer. We delen niet alleen de leuke, maar ook verdrietige dingen. Soms ben ik een uur van huis door alle mensen die ik spreek. Wat me herinnert aan het plezier van menselijk contact toen ik fulltime in de kledingbranche werkte. Ik hou van mensen.” Daarnaast is Anneke gek op planten en bloemen wat direct opvalt in haar straat. Niet alleen buiten, maar ook binnen is het een groene en kleurrijke oase. ,,Mijn kinderen zeggen wel eens dat ze bij Intratuin op bezoek komen.”

APPGROEP Alle bewoners van de 13 woningen in Anneke’s straatje zitten in een whatsappgroepje. Daarin delen ze allerlei leuke gebeurtenissen, nare berichten en waarschuwen voor geluidsoverlast. Het vergroot de saamhorigheid. ,,We helpen elkaar waar nodig. Zo is er altijd iemand die de boodschappen uit mijn auto tilt of Tommie uitlaat als ik ziek ben. Niets is ons te veel. We lopen de deur niet bij elkaar plat, maar ontmoeten elkaar vooral buiten. Mijn buurman hoorde pas dat zijn vrouw, ze leidt aan dementie en brak haar heup, niet meer thuis komt wonen. Het was zulk verdrietig nieuws, net als een andere buur die met kanker te maken heeft. We staan om elkaar heen en houden elkaar op een positieve manier in de gaten. Als we te lang niets horen van iemand, appen we even. Het vergroot ons plezier in de straat.” Anneke weet dat als zij haar tuin niet meer kan verzorgen, haar buren zullen helpen om het zo om te bouwen dat het wel lukt. ,,Men vindt dat ik erbij hoor. Dat bewezen Kees van Gestel en Marlijn Steutel, twee buren die HoutensNieuws tipten.” Zij noemen Anneke een optimistische vrouw al heeft ze altijd pijn. Dat optimisme bewijst ze met het ophangen van de slingers; op 40 jaar woonplezier en daar voorbij.