Voor eeuwig wil ik blijven liggen

Een week, één week lig ik hier.
Eerst was ik in een werkplaats waar ik een goudkleurig laagje kreeg en iemand iets ingraveerde. Toen lag ik op een plank, meer dan 2 jaar. Tot ik eindelijk het buitenlicht zag. Op 12 oktober zag ik de zon en een grote groep mensen om me heen. Er werd verteld over Levie Mozes, hoe hij meegenomen werd door Duitsers …. en in Auswitz was vermoord. Een man met een ketting las een indrukwekkend gedicht…Kleine witte stenen werden er bij gelegd en er stond een bos met witte rozen en hortensia’s. Toen iedereen was vertrokken kwamen er regelmatig mensen kijken. De volgende ochtend al vroeg in het donker, fietslampjes aan, twee vrouwen, ze stapten af om te lezen. Later een man met lange regenjas en hoed. Hij schreef van alles in een schriftje. Hij had al eerder geschreven over Levie Mozes vertelde hij, ik hoorde het verhaal van zijn moeder die zich altijd schuldig had gevoeld over een gezin in Overvecht,  dat ook was afgevoerd…. Later op de dag twee schoolmeisjes, ook zij stapten af om te lezen wat op mij stond geschreven. Ook hoorde ik man aan een andere, toerist of nieuwe Nederlander ? het verhaal vertellen, het verhaal van Joodse mensen in oorlogstijd en waarom het belangrijk is dat ik hier lig….. een vrouw vertelt dat ze binnenkort naar Auswitz gaat, daar gaat zoeken naar de naam van Levie ….. één week nu, en mensen blijven kijken, bukken, lezen, serieuze gezichten. De witte steentjes zijn nu door iemand dicht om mij heen gelegd. Vol trots lig ik hier! Dat ik bij mag dragen aan de herinnering aan een mens, een mens die nog een leven voor zich had, dat hem op een gruwelijke wijze is ontnomen. Ik wil hier voor altijd blijven, ik heb een belangrijke taak, ik voel het. Kom allemaal, struikel gerust, stop even, kijk, lees, vertel het door en onthoud!